Het ondraaglijke verwoordt Breuer vooral in zijn teksten in weerwil tot de liedjes die door de rustige stem en de smaakvolle instrumentatie een warmbloedig karakter hebben. Breuer is somber en fatalistisch in ‘Ocean’: ”Everybody’s trying to remain, but in the end we all die, though we try to stay alive” en wil graag vluchten van de hedendaagse werkelijkheid in het fraaie ‘Needle’ `Every day there’s a reason to drift away, Need my thoughts in a systematic, neat display”. In die laatst genoemde track citeert hij terloops nog even the Korgis: ”Everybody’s got to learn sometimes”. Daarbij klinkt hier ook een beetje de echo van Syd Barret door.
Zo sombert Breuer een album lang door en voelt hij het gewicht van de wereld op zijn schouders (‘Weight Of The World’), maar sluit in ‘Universe, 1979’ toch nog af met een positieve boodschap: ”I do believe and so do you, Together we will never lose”.
De meeste instrumenten op Gaman bespeelt Breuer zelf, maar de bas wordt gedaan door Arno Breuer en hier en daar duiken nog wat andere instrumenten op waarvan de zingende zaag van Ellen Evers in ‘Apocalyse’, de marimba van Todd Tobias in ‘Searpeum’ en de Tablas van Ferdinand Breil in ‘The Past Matters’ het meest opvallen. Het zijn prachtige toevoegingen aan de mooie songs die als een warm bad aanvoelen, maar door de grimmigheid van de titels en teksten een ijskoude douche beloven. Eigenlijk is het maar goed dat het momenteel zo een pestzooi in de wereld is; het inspireert Stefan Breuer tot het schrijven van mooie liedjes. Tot volgend jaar maar weer.
Hatis Noit - AuraHet debuutalbum Aura van de jonge Japanse zangeres Hatis Noit is een...
Kurws - Powięź / Fascia Vreselijk onhandig als er op internet weinig tot geen informatie over een...