2023-03-04
Klimaatcrisis, energiecrisis, huizencrisis, vluchtelingencrisis, personeelstekorten, mensen die elkaar de hele dag voor rotte vis uitmaken omdat een mening, huidskleur of afkomst niet aan staat. Als klap op de vuurpijl woedt er ook nog oorlog. Ja, we kunnen gerust stellen dat het de mensheid even wat minder gaat. Als we de geschiedenis erbij pakken, zijn er zat soortgelijke periodes de revue al gepasseerd en toch kwamen er ook altijd weer betere tijden. Om het tot die tijd allemaal draaglijker te maken, zijn er voldoende mogelijkheden voorhanden. Muziek is er een van. Toch lijkt het erop dat alle kommer en kwel ook zijn weerslag heeft op de muziek. Zien we in de media al nauwelijks hoop terug, dan lijken de muzikanten ook volledig bevangen door het gewicht van de huidige tijd. Zodoende worden we daar in tekst en vaak ook muzikaal niet hoopvoller. Geen probleem voor zwelgers onder ons, maar mocht je juist behoefte hebben aan ruimte, lucht en hoop, dan kan je het werk van de afgelopen twee jaar vaak beter overslaan. Laten we in het geval van Regards To The End van multi-instrumentalist Emily Wells meteen maar stellen dat als je naar ruimte, hoop en lucht zoekt, je dit album het beste ver links kan laten liggen. Bijvoorbeeld doordat Wells haar inspiratie heeft gezocht in haar jeugd, die werd beïnvloed door de crisistijd die de jaren tachtig rijk was, in de decadente kunstenaarsscene van New York. Vooral de ziekte aids, die daar wild om zich heen sloeg, heeft met ‘Blood Brother’, ‘David`s Got A Problem’ (over kunstenaar en slachtoffer David Wojnarowicz) , ‘Come On, Kiki’ (over kunstenares Kiki Smith die haar zus verloor aan de ziekte), ‘Arnie And Bill To The Rescue’ (over kunstenaars Bill T. Jones en slachtoffer Arnie Zane) een prominente rol.
Wells noemt als inspiratiebronnen Philip Glass, John Cage en Wu Tang Clan. Nu valt er van de laatste nauwelijks een spoor te ontdekken, aangezien Wells het op de tien tracks op Regards To The End hoofdzakelijk in de hoek van neoklassiek, minimal en electropop zoekt. Hoogstens horen we af en toe wat triphop. Opener ‘I`m Numbers’ zet hierin goed de toon en hier komen alle invloeden van het album goed samen. Het is ook het meest toegankelijke van het album, terwijl de gelaagdheid laat horen dat we met complexe muziek te maken hebben. Het ‘Two Dogs Tethered Inside’, over de voortdurende tweestrijd tussen goed en kwaad, is onheilspellend en geeft die tweestrijd muzikaal fraai weer. Het geheel is net als op de rest van het album filmisch en gelaagd, maar met een moderne twist.
Regards To The End is complex, compromisloos en staat bol van spannende arrangementen en composities. Toegankelijk is het, los van de opener en het broeierige, dansbare ‘Love Saves The Day’, zelden. Dat Emily Wells op strijkers en blazers na, het album volledig zelf tot stand brengt, is een knappe prestatie. Doordat de thematiek zwaarmoedig is, moet je echter in de stemming zijn om dit album volledig op waarde te kunnen schatten.
Antonio Castrignano & Taranta Sounds - BabiloniaDe Zuid-Italiaanse streek Salento is in meerdere opzichten bijzonder te...
Širom - The Liquified Of Simplicity Ooit een reis door de magische muziekwereld van Slovenië willen maken? Zo ja,...