2022-11-07
De meeste artiesten zullen Nietzsche niet zomaar aanhalen; vaak is er dan meer aan de hand. De in Toronto geboren, in London woonachtige, Tess Parks doet je hiermee de gedachten prikkelen en nodigt je uit om het gehele citaat erbij te zoeken. Dat is illustratief voor haar tweede soloalbum And Those Who Were Seen Dancing (“were thought to be insane by those who could not hear the music."). Op het eerste gehoor lijkt het een aaneenschakeling van mid-tempo nummers, maar als je meerdere malen luistert voel je de diepgang. Parks debuut, Blood Hot, kwam uit in 2013. Hiervoor werd zij overrompeld door producent Alan McGee om binnen twee weken het album op te nemen. Deze introductie in de muziekwereld liet bij haar een bittere nasmaak achter en zorgde ervoor dat het negen jaar heeft geduurd voordat ze haar opvolger wilde uitbrengen. Gelukkig wist Anton Newcombe, de bandleider van Brian Jonestown Massacre, haar goed op te vangen. De manier waarop hun albums I Declare Nothing [2015] en Tess Parks & Anton Newcombe [2018] tot stand kwamen gaf haar genoeg zelfvertrouwen om een tweede eigen album uit te brengen.
Met teksten en ideeën die dateren van soms wel vijftien jaar geleden, heeft zij er twee jaar over gedaan om dit album op te nemen in haar geliefde steden Toronto, Los Angeles en Londen. De band waar zij samen met Newcombe in 2018 toerde - de gitaristen Ruari Meehan en Mike Sutton, toetsenist Francesco Perini drummer Rian O'Grady- zorgen voor een tijdloze mix van dreampop, shoegaze en psychedelica. Daarnaast zorgen haar vader en moeder, die beiden meespelen op opener ‘Wow’, voor een persoonlijk tintje.
Deze optimistische start gaat moeiteloos over in het plezierig dromerige, haast luie, ‘Suzy & Sally’s Eternal Return’, al waarschuwt ze de luisteraar alvast met “I got something to say that will hurt you in the end”. Het nummer eindigt met haar verontrustende waarneming “Everyone I see looks like a tombstone to me.” Eenzelfde contradictie in muziek en tekst komt terug in ‘Happy Birthday Forever’. Onder de galmende piano en de eerste beats van het album, fluistert ze ons heel koeltjes toe: "get me out of here".
Het zijn de tegenstellingen en kleine subtiele verschillen tussen de gelijkgestemde nummers waardoor het album voor je gaat leven. Je gaat openstaan voor de haast rokerige gesproken tekst op ‘Brexit At Tiffany’s’ en de speelsheid waarmee zij klassiekers samenvoegt op ‘Do You Pray?’ (“Oh, when the saints/Come marching in/My body lies over the sea”). Ze flirt met haar favoriete band Oasis op ‘Good Morning Glory’, waar zij ons meeneemt naar een specifiek moment in haar leven (”Mom and dad went to Mexico/It had been a hard year like every year”). Het sombere pianospel op afsluiter ‘Saint Michael’ weerspiegelt haar wisselende gemoedstoestand (”It depends how the clouds feel that day” ).
Parks levert met haar gefluisterde zang een introspectieve kijk op haar leven. Zij geniet hoorbaar van de vrijheid om ons heel genuanceerd hierin mee te nemen. De serieuze, ontwijkende blik van de hoes past perfect bij de uitvoering van haar muziek.
Black Cat Biscuit - The Way It IsHet gaat zoals het gaat. Dat is de rode draad van de nieuwe plaat van de...
Flying Moon In Space - Zwei Het is grappig om te beseffen dat je door een albumhoes op het verkeerde been...