2022-12-30
Na met de bands Boss Hog, Pussy Galore en Heavy Trash al de nodige opschudding te hebben veroorzaakt in de underground scene en met zijn Blues Explosion de garagerock bij een groter publiek te hebben gebracht, was daar in 2018 plotseling de introductie van een nieuw sleazy rock-vehikel waaruit vervolgens Jon Spencer & The HITmakers is voortgekomen. Jon Spencer, een nu al legendarische en roemruchte ambassadeur van de trashrock en aanverwante lekkere muzikale smeerlapperij, besloot om na een korte adempauze een nieuw zijpad in te slaan. Dat hij daarbij weer ongenadig hard uit de bocht vliegt, maar vervolgens weer precies op het juiste spoor belandt is geen wonder. Met zielsverwanten als toetsenist Sam Coomes, voormalig Sonic Youth- en Pussy Galore-drummer Bob Bert en Michael Gard, beter bekend als M. Sord, in de gelederen is zoiets namelijk niet meer dan logisch. In de complete chaos die de heren doorgaans teweeg weten te brengen is er altijd wel weer iemand die op de een of andere manier de neuzen plotseling weer in dezelfde richting krijgt. Na het debuut met de ietwat, of eigenlijk ronduit pretentieuze titel Spencer Sings The Hits! was daar dit jaar het vervolg met Spencer Gets It Lit. De gastank van een oude Chevrolet die, overigens rechtstreeks van de schroothoop afkomstig, toen in de studio gebruikt werd op ‘Do The Trash Can’ is er deze keer niet bij, maar ook nu wordt er weer beestachtig en meedogenloos hard op los gebeukt en schiet Spencer zoals gebruikelijk weer vocaal alle kanten op.
Leek de voorganger voornamelijk in een veel te klein en zweterig schuurtje, het blijft tenslotte garagerock, te zijn opgenomen, voor Spencer Gets It Lit lijkt te zijn uitgeweken naar een fabriekshal waarin de fuzzbombardementen nog eens vele malen harder binnen komen. Terwijl Coomes zijn snerpende synth-klanken rondspuit vervormt Spencer zijn ultrastrakke riffs om ze vervolgens als een machine te blijven herhalen. Het resultaat is een knotsgekke mix van swingende lo-fi R&B met synthetische sci-fi-punk zoals in ‘Worm Town’ en in ‘Death Ray’ waar de elektromagneten om je oren vliegen en de energie bijna tastbaar wordt. Of wat te denken van het snelle freak-beatende ‘Junk Man’ met dat pakkende orgelriedeltje waarin Spencer als een losgeslagen psycho de boel weer ouderwets opnaait.
Experimenteel? Nee hoor, dit is een 57-jarige ras-entertainer die zich door niets laat beperken en er nog altijd geen genoeg van kan krijgen. Het is Jon Spencer die het heel erg naar zijn zin heeft en zoals jij hem graag hoort. Onnavolgbaar in ‘Strike 3’, onvoorspelbaar met ‘Bruise’, grensverleggend in ‘Rotting Money’ en nog veel vaker grensoverschrijdend zoals in ‘Primary Baby’. Niets nieuws dus maar weer wel met heel veel overtuigingskracht en energie uitgevoerd. Spencer is nog altijd intens in de overtreffende trap. Kortom, de fans kunnen weer opgelucht overgaan tot aanschaf van het eerder dit jaar uitgebrachte nieuwe werk van hun held.
Borokov Borokov - De Verkeerde FoutHumeur kun je de heren van Borokov Borokov niet ontzeggen. De bandnaam, de...
Sass Jordan - Bitches Blues De Canadese zangeres Sass Jordan heeft al een indrukwekkende carrière. Een...