2023-03-28
Na het uitbrengen van Abbey Road Relived, was het de vraag of er voor The Analogues een vervolg zou komen op het ambitieuze project (zes studioalbums van The Beatles tot in detail doorgronden en live spelen), dat de leden van de band waren gestart. Dat het een groot succesverhaal werd, is een understatement. Maar wat rest er nog als je dat doel hebt bereikt? Met eigen materiaal komen? Ja! Geen andere bandnaam, bekijken wat het uitgangspunt van de muziek moet zijn, en schrijven maar.Het resultaat is Introducing The Analogies Sideshow, waarop niet alleen de geest van The Beatles, maar in het algemeen de poprocksound van de sixties en seventies, aanwezig is. Het mag geen verrassing zijn dat de aanwezige hoeveelheid vakmanschap die Bart van Poppel (bas, toetsen, vocals), Diederik Nomden (welk instrument niet?), Felix Maginn (gitaar, vocals), Jac Bico (gitaar, vocals) en Fred Gehring (drums, vocals) bezitten, ervoor zorgt dat de dertien popliedjes van een hoog niveau zijn. Ook de naam van ex-Analogue, maar nog steeds vriend van de show, Jan van der Meij moet worden genoemd. Wederom is hij zowel met gitaar en vocals aanwezig op het mooie, door hemzelf geschreven ‘Magnetic Fields’ (de meest gestreamde track van het album op Spotify).
The Analogues laat op het album een divers en rijk geluid horen, waarbij verschillende muzikale invloeden de revue passeren. Neem bijvoorbeeld het country- achtige viooltje dat ‘Pawn In Your Pocket’ opsiert, de broeierige, bezwerende tex-mex sound van ‘Turn Into Sand’ of het soulvolle ‘Goodfoot’. Daartegenover horen we met ‘Say That You Will’ een schitterende pianoballad die flink uitbouwt en waarin de zang van Nomden meeslepend is. Met ‘Yeah Yeah Yeah’ krijgen we een lekkere rechttoe rechtaan rocker voorgeschoteld, waaraan Maginn voor een hele fijne Britse toets zorgt. Opener ‘Patience’, is een opvallende omdat hier in maatsoorten wordt gewisseld. Iets waar The Beatles nogal eens gebruik van maakte. ‘Can`t Figure You Out’ valt op als een vrolijke meezinger en ook slotakkoord ‘Still Waiting’ mag er zijn. Hierbij wordt fraai gebruik gemaakt van strijkers en blazers (op het album veelvuldig aanwezig), uitmondend in een instrumentale climax.
De enige song waar drummer Gehring voor tekent, ‘Damned If You Do’, is het absolute hoogtepunt. Hierbij is de zang van de eerdergenoemde Van der Meij en die licht krakende stem, die tegenwoordig ook Paul McCartney toebehoort, kruipt vanaf het eerste moment onder de huid. De compositie doet naast de eerdergenoemde Beatle, denken aan die van grootheden als Rob Orbison en Jeff Lynne. De koortjes, die een vraag-antwoordspel met elkaar spelen, zijn hierbij zeer verslavend.
Verslavend is ook het woord dat het beste past bij Introducing The Analogues Sideshow. Bij iedere luisterbeurt groeit het album en eist het meer en meer zijn plek op. Dat bij iedere song de referenties duidelijk zijn is een feit, maar als de kwaliteit van de liedjes zo hoog ligt, dan is het het beste om je als luisteraar daarop te focussen en te concluderen dat The Analogues met eigen werk moeiteloos op eigen benen kan staan. Toch die tour maar eens een tweede kans geven?!
Nnamdï - Please Have A SeatHet mag toch op z`n minst opvallend genoemd worden. Tot 2020 had uw recensent...
Yentl en de Boer - De Kampvuursessies Live Je hebt van die muzikale duo`s die er echt toe doen en waarvan je steeds...