2024-09-13
Het mag toch op z`n minst opvallend genoemd worden. Tot 2020 had uw recensent net als waarschijnlijk het grootste gedeelte van Nederland niet van Nnamdi gehoord en als we bij Festivalinfo niet Brat ter recensie hadden ontvangen, was dat nu nog steeds het geval geweest. In het geval van Brat zou dat op z`n minst jammer zijn geweest, aangezien we het album met bijna de maximale score moesten belonen. Waarschijnlijk was de enige reden om geen maximale score te geven, het onnavolgbare en grillige karakter van het werk van de Nigeriaanse Amerikaan. En misschien is dat onnavolgbare en grillige ook meteen de reden dat er in Nederland nauwelijks ruchtbaarheid aan dat album is gegeven. Nogmaals, dat is erg jammer, aangezien Nnamdi toch wel een van de meest interessante namen is die we de afgelopen vijf jaar voorbij hebben horen komen. Dan zou je denken, dat de opvolger van Brat misschien wel meer kans op recensies en aandacht maken. Maar niets blijkt minder waar, want als je even op internet rondzoekt, zie je eigenlijk vooral muziekcritici uit Amerika die aandacht besteden aan Please Have A Seat. En een klein beetje bij onze Oosterburen. Ondanks dat het album dan inmiddels al wel een tijd uit is, is Please Have A Seat meer dan de moeite door de eclectische mix van hiphop, trap, rock en pop, met weer net zulke toegankelijke hooks als op de voorganger uit 2020. Dus brengen we het album graag alsnog onder de aandacht.
Al moeten we er wel bij zeggen dat wanneer je niets met het gebruik van autotune hebt, je dan misschien niet verder hoeft te lezen. Want het is ook op dit album weer schering en inslag, al kunnen we het gerust functioneel noemen. Wij vinden in ieder geval dat het prima werkt. Ook op Please Have A Seat worden we heen en weer geslingerd tussen de eerdergenoemde genres, maar je vraagt je ook steeds af wat er nu weer om de hoek komt. Ineens een scherpe, snerpende gitaar, zoals op ‘Careful’, om vervolgens klassieke pianoklanken en strijkers langs te horen komen. Er is veelvuldig sprake van gelaagde vocalen, die we gewoon koortjes kunnen noemen, ook al is Nnamdi nog altijd van de DIY. Toch bewijst Nnamdi met het mooie ‘Lifted’ ook een wat intiemer geluid (al zit er ook aan het einde een flinke rockvibe aan) kan leveren tussen alle uitbarstingen van onvoorspelbaarheid, complexe gitaarriffs en math-rockritmes. Daarnaast is het fijn om weer eens een album te hebben waarbij er een duidelijk een kop en staart aan de tracklist zit. Zo zit je vanaf de eerste tot de laatste seconde, tussen opener ‘Ready To Run’ en afsluiter ‘Some Days’ mee in de wereld van Nnamdi.
We kunnen net als bij Brat niet anders concluderen dan dat Nnamdi met Please Have A Seat je weer een kleine drie kwartier op het puntje van je stoel zet, om je van daaruit wel van hot naar her te slingeren. Het kan niet anders dan dat dit live ook het geval is. We hopen alleen maar dat Nnamdi ook eens in Nederland zijn gezicht zal laten zien. Dan zijn wij in ieder geval van de partij.
Jankobus Seunnenga - Slijp SteenDe tijd dat Jankobus Seunnenga het moest hebben van zijn muzikale verleden...
The Analogues Sideshow - Introducing The Analogues Sideshow Na het uitbrengen van Abbey Road Relived , was het de vraag of er voor The...