2023-05-13
Eric-Jan Vriend kende een prima start van zijn muziekcarrière. Nadat hij zijn eerste EP, Thanks To The Insurance in 2008 had uitbracht, won hij een jaar later de Grote Prijs van Zuid-Holland. Dat betekende toeren langs kleine zaaltjes en liedjes schrijven. Niet gek veel later verschijnt het zelf ingespeelde Most People Are Other People. Ook deze EP ontvangt lovende kritieken en Vriend sticht St. Polaroid op met broer Marnix (gitaar, toetsen, zang, glockenspiel) en Pieter Zwart (drums, percussie, glockenspiel). In 2015 komt uiteindelijk hun debuutalbum, Diaphones, uit op blauw vinyl via het eigen label ‘Tennis Records’. Nu is daar de opvolger, Autobahnkirche op transparant groen vinyl via het label van Thomas van der Vliet (The Bullfight), Brandy Alexander Recordings.Hat album gaat over de beslommeringen langs de Duitse Autobahn, of zoals ze het zelf formuleren: “de parels en troosteloosheid rondom de Duitse snelweg. Verlaten wegrestaurants, gokautomaten en vrachtwagenchauffeurs ver weg van huis.” Het verhaal wordt verteld door tien kleine harmonieuze liedjes met voldoende gevoel voor nostalgie. De instrumenten doen daar niet voor onder: met zanger Eric-Jan Vriend op gitaar, banjo, ukelele, zaag, omnichord en mondharmonica weet je waar je aan toe bent. Nee, aan de muziek ligt het niet getuige het instrumentale ‘Thelma & Louise’ dat laat horen hoe zij met enkele piano aanslagen een aparte sfeer weten te creëren.
Het probleem zit hem in het “steenkolen” Engels van de zanger en hoe de teksten gezongen worden. Op ‘Hoherain’ met “smoking outside to get some air” is nog grappig. Ook “Beauty may be fleeding, but stubbornness is forever” op ‘Autobahnkirche’ kan nog. Maar als dan later het refrein komt met “I am glad that you are here, glad you are doing fine, steady as a rock” voel je je tenen krommen. Het muzikaal sterkste ‘Recknitz’, wordt overschaduwd door de zin ”You try to make attention, you set ourselves free”, die ook nog eens nadrukkelijk twee keer gezongen wordt.
Hierna lukt het niet meer zo goed om serieus te luisteren naar de tekst. Dat is jammer, want het vrolijke ‘I Don’t Need The Darkness To Dream’ klinkt prima en ook de samenzang met Marieke Zwart op ‘Same Old, Same Old’ is plezierig vrolijk. Het andere hoogtepunt op het album, ‘Coffin On Wheels’, weet de aandacht op te eisen door zijn aparte ritme en meerdere bijzondere orgelgeluiden. Waarom is er niet besloten om in het Nederlands te zingen? Dat lukte op de solo EP van Vriend, Plaatje [2015] juist zo goed dat hij ermee in de finale van de Grote Prijs van Rotterdam stond.
Wanneer je het prachtig vormgegeven tweede album van St Polaroid in handen hebt, vraag je je af wat voor nummers er op het album staan. De muziek is prima: je waant je even terug in de tijd van de ”flowerpop” in de jaren zestig/zeventig. Helaas zijn de Engelse teksten van een dusdanig teleurstellend niveau, dat je er alles aan doet om deze niet aan te hoeven horen. Mag het volgende album in moerstaal?
Amanda Shires - Take It Like A Man Amanda Shires brengt haar zevende plaat uit, genaamd Take It Like A Man ....
the Bullfight - Some Divine Gift Wow! Het nieuwste album van The Bullfight is wederom een genot voor het oog...