Ásgeir - Time On My hands Recensie op Podiuminfo

2023-02-23 Als er iemand is die het geluid van zijn thuisland goed in muziek weet om te zetten dan is het wel de IJslandse singer-songwriter Ásgeir. Hij slaagt er keer op keer in om songs neer te zetten die bijna iets buitenaards over zich hebben. Je weet wel, dat excentrieke sausje wat IJsland kenmerkt. Dat doet hij nu drie albums achter elkaar met verve. Sinds het debuut van Dýrð í dauðaþögn ofwel Into The Silence, ruim tien jaar geleden, via Afterglow naar Bury The Moon uit 2020. We weten allemaal wat er sindsdien is gebeurd, dus daarom zijn we heel benieuwd wat we hier van terug te horen is op zijn laatste album Time On My Hands.

Kenmerkend aan de sound van Ásgeir, ook wel volop bekend als Ásgeir Trausti Einarsson, is het hoge stemgeluid en de manier waarop hij elektronische elementen mixt met een fragiel gitaargeluid. Een vergelijking met City & Colour is niet geheel misplaatst, ware het dat Ásgeir net als Rivella is. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Muzikaal en tekstueel. Beiden zijn van een extra laagje voorzien, waarbij bijvoorbeeld natuurlijke elementen gebruikt worden als een weerspiegeling van de menselijke staat. Iets wat bijvoorbeeld terugkomt in ‘Like I Am’, wat gaat over het contactgemis in de pandemieperiode. Het heeft hem uiteindelijk alleen maar sterker en zelfverzekerder gemaakt. Dit verbeeldt hij als de aarde die open scheurt en zijn ware aard laat zien. “Don’t waste my time too long, just love me as I am.”

Dat deze periode ook een keerzijde had, laat hij horen met een nummer als ‘Waiting Room’, waarin hij leert om te gaan met het verlies van een dierbare. In de titeltrack komt ook een regel voorbij als: “They informed me that my lifeline was short, and for sure I’d be going soon. Didn’t want to die before I’d reached my teens, so I cried all afternoon.” Conclusie is uiteindelijk wel dat Ásgeir de tijd aan zijn kant heeft staan. En met ruim 36 minuten over tien nummers verdeeld is dat ook meer dan voldoende met zijn onbetwiste, kenmerkende en hypnotische lo-fi sound.

Muzikaal staat de elektropop wel wat meer centraal, met een uitschieter in de vorm van ‘Snowblind’. Hiermee komt hij voor de eerste keer akelig dichtbij een discosound. Verfrissend en betoverend, maar ergens ook niet helemaal in lijn met wat er vooraf ging. En dat is eigenlijk ook wel de strekking van het gehele album. Alsof de elektronische elementen de overhand hebben genomen en hij daarmee een deel van zijn authenticiteit heeft ingeleverd.

Time On My Hands bevat nog steeds verrassende elementen, zoals bijvoorbeeld de blazers op ‘Blue’ en ‘Giantess’, maar weet niet geheel de magie van het eerdere werk te vangen. Desondanks is het geen slecht album te noemen, verre van, maar echt memorabel is het ook niet. Je zou haast zeggen dat Ásgeir voor Time On My Hands iets té veel tijd en ruimte om handen had.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Ásgeir Label:One Little Independent Records