2023-02-19
In de jaren ’80 en ’90 maakt de Amerikaanse band Pixies vier albums en EP die iedere zichzelf respecterende liefhebber van alternatieve rock in de kast moet hebben staan. In 1993 houdt de band het vanwege allerlei redenen voor gezien en begint voorman Black Francis een solocarrière, onder de naam Frank Black. Bassiste Kim Deal richt zich op haar andere band The Breeders. Zowel Black als The Breeders weten zowel op artistiek als op commercieel vlak het succes van Pixies niet te evenaren. In 2004 komt de band weer bij elkaar en nog wel in de originele bezetting, dus met naast Black Francis en Kim Deal ook David Lovering en Joey Santiago. Aanvankelijk blijft het alleen bij optreden en een enkele nieuwe song, maar in 2014 volgt er zelfs weer een nieuw album. Kim Deal is inmiddels (weer) vertrokken en haar plek wordt ingenomen door Paz Lenchantin.
Inmiddels zijn er van deze nieuwe versie van de Pixies alweer drie albums verschenen en met Doggerel zijn we alweer aan het vierde toe. Doggerel ligt in het verlengde van de andere drie en heeft dus ook hetzelfde euvel: het zijn allemaal best aardige indierock-platen met steeds wel een paar echt goede nummers, maar als je ze vergelijkt met de Pixies-platen uit de jaren ’80 en ’90 steken ze wel behoorlijk flets af. Waar is de gekte van Surfer Rosa? Waar zijn de briljante songs van Doolittle? Wat overblijft laat zich vooral omschrijven als degelijk en als wat de Engelsen “derivative” noemen. Afgeleid dus, en net wat minder. Afgeleid van het eigen verleden, weliswaar, maar toch.
Eén van de lichtpunten op Doggerel is het melodieuze ‘The Lord Has Come Back Today’, met Lenchantin op backing vocals. Ook single ‘Vault Of Heaven’ is leuk, net als opener ‘Nomaterday’, al is daarin vooral de abrupte tempowisseling leuk. Van een slepende song, die wel wat doet denken aan ‘Subbacultcha’ (van Trompe Le Monde), gaan we naar een uptempo rocker.
Tegenover deze lichtpunten staat echter ook een aantal songs die in de hoogtijdagen van de Pixies hooguit voor een b-kantje waren gebruikt, waaronder de titeltrack en ook single ‘There’s A Moon On’.
Als je, zoals ondergetekende, alle klassieke Pixies-platen al talloze keren gehoord hebt, is Doggerel best een aardige aanvulling, met een paar leuke songs en vooral een gevoel van nostalgie. Als je nog niet bekend bent met het oudere werk van de Pixies, ga dan vooral die platen draaien, liefst in chronologische volgorde, en hoor waarom deze band zo belangrijk was voor de ontwikkeling van de alternatieve rock.
Bono - Surrender - 40 Songs, Één VerhaalEr zijn weinig popmuzikanten die de meningen zo verdelen als U2-frontman Paul...
Weyes Blood - And In The Darkness Hearts Aglow De in 1988 geboren Natalie Laura Mering is al sinds 2003 actief als Weyes...