2023-02-25
Het is niet meer bij te houden hoeveel albums Devin Townsend heeft uitgebracht; solo en met al zijn projecten en bands. Een voorzichtige telling levert ons achtentwintig studioalbums op, en dan praten we nog niet eens over alle live albums, compilaties, EP’s en DVD’s. En dan is de man nog maar net vijftig, dus wie weet hoeveel er nog gaat komen. Lightwork is de nieuwste plaat van de aimabele Canadees. Omdat we inmiddels weten dat Townsend altijd kwaliteit levert beginnen we vol verwachting aan Lighthwork en verwachten een album vol hyperactieve bombastische, over-de-top progmetal . Maar wat blijkt, Townsend heeft veel meer rust in zijn muziek ingebouwd dan we gewend zijn. Zonder de grote gebaren helemaal uit het oog te verliezen kunnen we stellen dat Townsend een album heeft gemaakt dat we zelfs rustig op de achtergrond kunnen draaien zonder dat we gelijk als een malle door de kamer stuiteren.
Waar Townsend in het verleden de productie zelf deed, daar heeft hij nu de hulp ingeroepen van de bekende producer Garth Richardson. Blijkbaar heeft deze het voor elkaar gekregen om alle geniale gekte wat te beteugelen, want Lightwork is zonder meer een van de meest toegankelijke albums van Townsend. Ook het geluid is mooi open, waardoor de songs goed tot leven komen. Uiteraard heeft Townsend het leeuwendeel ingespeeld, maar heeft ook heel wat muzikanten gevraagd voor wat toevoegingen. Ook op vocaal gebied heeft hij weer wat hulp ingeroepen, waaronder, vanzelfsprekend, Anneke van Giersbergen.
Het album begint met ‘Moonpeople’ een liedje met een rustig loom kabbelend ritme waarin Townsend hoog zingend het nummer naar een, toch weer bombastische, climax toewerkt. Wat een fenomenale opener met een melodielijn die niet meer uit je brein weg te timmeren is. Het titelnummer is uitermate contrastrijk en heeft in het couplet een kalm walsritme. Heel apart. In het refrein horen we Anneke ook weer eens. Ook ‘Equinox’ kent een sterk contrast tussen rustig gezongen stukken met piepjes en bliepjes en bombastische stukken, waarin Townsend zichzelf vocaal uitdaagt.
Hoogtepunten benoemen is onmogelijk, maar de manier zoals Townsend ‘Call Of The Void’ aanvliegt geeft je overal kippenvel. Zo ingetogen en toegankelijk tegelijk hoorden we Townsend maar zelden; ”So don’t You freak out” zingt hij ons vol emotie toe. Prachtig. Ook mooi zijn de koortjes in het stuiterende ‘Heartbreaker’ of de dampende elektronica in het bijna dansbare ‘Dimensions’. De oude bombast is weer wat meer te horen in ‘Celestial Signals’ waarin we ook Anneke weer horen. Het half akoestische kabbelende korte liedje ‘Vacation’ is de opmaat naar de lange afsluiter ‘Children Of God’ waarin alle registers toch nog worden open getrokken. Zo is de cirkel weer rond.
Van het album is ook een digipack versie te vinden met een volledig tweede album onder de naam Nightworks, waarop tien songs staan die het album niet gehaald hebben, maar waarop nog een heleboel leuks te vinden is. Het is wat minder coherent dan de ‘hoofdplaat’ en het stuitert ouderwets alle kanten op, maar er zouden heel wat artiesten een moord voor doen om dit soort ‘outtakes’ op hun reguliere album te mogen hebben. Het toont aan dat de prettig gestoorde Canadees een vat vol inspiratie is en blijft. Lightwork is het zoveelste bewijs van de man zijn genialiteit.
Lacuna Coil - Comalies XXVeel artiesten grijpen een jubileum van een klassiek album aan om een...
Orthodox - Learning To Dissolve Orthodox is een band uit Nashville. Tot zover de enige gelijkenis met de...