Lacuna Coil - Comalies XX Recensie op Podiuminfo

2023-02-17 Veel artiesten grijpen een jubileum van een klassiek album aan om een uitgebreidere, geremasterde versie met veel leftovers, liveversies en demo’s uit te brengen. Vaak in peperdure boxsets met veel schijfjes gepresenteerd. Meestal is het dan vooral een hebbedingetje voor de meest toegewijde fans zonder dat het wat toevoegt aan het origineel.

Ook Lacuna Coil ontkomt niet aan het vieren van een jubileum en wel het feit dat haar doorbraakalbum Comalies twintig jaar geleden is uitgekomen. Het album, het derde uit het oeuvre van de Italiaanse band, is nog altijd een van de betere van de band en was destijds ook de inleiding van de geleidelijke verandering van lieflijke gothic-rock naar een meer metal-georiënteerd geluid. Per album kwam Lacuna Coil steviger uit de hoek. Het is daarom heel logisch om niet een box met allerlei extra’s uit te brengen, maar om het album doodleuk helemaal opnieuw op te nemen. Meestal is dat geen goed idee, maar in het geval van Comalies XX past het goed in de ontwikkeling van de band. Om te vergelijken heeft men besloten om de versie uit 2002 er bij te doen, maar een beetje fan kent de plaat natuurlijk van buiten.

Sinds 2002 is er veel veranderd binnen de band en van de bezetting van destijds horen we alleen nog het zangtandem Cristina Scabbia en Andrea Ferro en bassist Marco Coti Zelati. Het verschil is ook dat de rol van Andrea Ferro iets meer gelijkwaardig is aan die van Cristina Scabbia, die zeker in de begindagen, de oogverblindende blikvanger van de band was. Het grootste verschil tussen de twee schijfjes is het geluid dat nu wat meer dichtgesmeerd klinkt en vooral de riffs komen veel zwaarder en schurender binnen. Daarnaast is er wat geknipt in de arrangementen waardoor de plaat vier minuutjes korter is geworden. Verder is het vooral de zang van Andrea Ferro die meer opvalt. Heel veel van zijn normale zang is aangepast naar een rauwe grunt, waardoor hij nog meer dan vroeger op Nick Holmes (Paradise Lost) is gaan lijken. Zeker geen achteruitgang, omdat zijn zang in de begindagen nog wel eens wat twijfelachtig kon overkomen, zeker op het podium.

Als je elk nummer naast elkaar legt om te vergelijken hoor je overal flinke verschillen, maar in sommige gevallen is het origineel duidelijk minder dan de nieuwe versie, zoals bij ‘Humane’ waar het wat lullige keyboardintro is verdwenen en waar Ferro naar hartenlust door de zang van Scabbia heen grunt. Voor de hele plaat geldt dat de zang veel meer een symbiose is geworden in plaats van het vraag-en-antwoord spelletje van het origineel. Natuurlijk zijn de songs gewoon goed te herkennen en de “hits” ‘Swamped’ en ‘Heaven’s A Lie’ blijven gewoon steengoede nummers. In het geval van ‘Angel’s Punishment’ wordt de plank misgeslagen. Hier is het duistere origineel stomweg onvervangbaar en in de nieuwe versie teveel aangepast. Luister en oordeel zelf.

Het is eigenlijk niet te doen om te zeggen welke van de twee versies nu het beste is, zodat we dat oordeel aan u over laten. Ondergetekende heeft Comalies veel gedraaid, maar vindt de nieuwe, veel meer gepeperde, versie eigenlijk net zo goed. Comalies XX sluit in ieder geval veel beter aan op Lacuna Coil anno 2022 en is een prima toevoeging aan de catalogus van de Italianen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Lacuna Coil Label:Century Media