2023-05-10
Man, man, wat gebeurt er toch bij onze zuiderburen? De hoeveelheid goede metal die er vandaan komt is amper nog bij te houden. Nu weer worden we geconfronteerd met Patroness dat je volkomen van de sokken blaast met haar debuutalbum Fatum. Het album zag al meer dan een half jaar geleden het levenslicht, maar het verdient het absoluut om alsnog in de schijnwerpers gezet te worden.Patroness bestaat uit vijf heren die een heerlijke pot metal neer weet te zetten met invloeden uit de blackmetal, deathmetal en sludge. Een dodelijke mix zo blijkt bij beluistering van het eerste volledige album van de in 2019 opgerichte band.
Een azijnzeiker zou zeggen dat Patroness geen eigen richting heeft binnen haar muziek, maar ben je wat ruimdenkender dan ga je heel veel vinden op dit avontuurlijke album. Het begint al met het onheilspellende intro en het begin van ‘Undeceive’, dat met de nodige tremolo-picking, en door merg en been gaande scream opgetuigd, een heus blackmetal album lijkt te beloven, maar al snel vliegen de deathmetal en sludge je om de klapperende oren. Nog mooier maakt Patroness het in het fantastische geweld van ‘Seclusion’ waar het lyrische gitaarpartijen in de stijl van Primordial koppelt aan het noeste gedonder van Mastodon.
Natuurlijk kan het gekker want het psychedelische ‘gekerm’ in ‘Visions’ zet je gewoon maar weer op het verkeerde been, waarna grunts en screams het bij wijze van refrein gewoon weer overnemen. Wat een fantastische prestatie van Guy Callens, die misschien wel niet de meest fantastische cleane zang heeft, maar er wel een hele fijne sfeer mee weet neer te zetten. In ‘Foreshadow Oblivion’ en ‘Atonement’ gebruikt hij zijn cleane zang ook weer regelmatig en vooral in laatstgenoemde song, dat lekker loom tokkelend begint, sluipt Primordial wel heel heftig rond, waarbij ook de afwisseling met screams weer voor het nodige kippenvel zorgt. Als dit geen hoogtepunt is.
Over afwisseling gesproken, het rauwe geweld in ‘Crows Upon The Throne’ is een stukje blackened death waar je je vingers bij aflikt en dan moet het afsluitende overdonderende slotakkoord ‘Fatum’, met gastzanger Tim de Meijer, nog komen. Ook hier weer fantastisch lyrisch gitaarwerk van Tom Lefevere en Nicholas Gauwloos en een heerlijk rustpuntje halverwege, dat voor de nodige dynamiek zorgt. Een dynamiek, die alomtegenwoordig is en het hele album naar een hoger plan tilt.
Het is werkelijk bedroevend dat Patroness gewoon maar ergens een zieltogend bestaan leidt en amper aan de bak is gekomen. Daar hoort verandering in te komen! Fatum hoort door iedere zelfbenoemde metalkenner een keer gehoord te zijn. Geheid dat je volkomen wordt meegesleept in het Goddelijke geweld van dit verslavend goede album.
Emetropia - EquinoxZweden is een land waar veel goede metal vandaan komt, maar gek genoeg valt...
Drenalize - Edge Of Tomorrow Wanneer je het artwork van het tweede album van Drenalize onder ogen krijgt...