2023-05-10
Achter de artiestennaam Graow schuilt een heel onzekere Franse singer-songwriter. Op haar debuut EP Métaphase, neemt ze ons mee in haar gedachtewereld. Zij vergelijkt hier de metafase (de stap van het uitlijnen van onze chromosomen, oftewel celregeneratie) met het afstemmen van zichzelf. Het is voor haar een vitaal proces, waarbij zij de verborgen inhoud van situaties verkent. De muziek, veelal gitaar en zachte synthesizers, laten haar even vrij zijn van zichzelf. Zo ontsnapt zij aan haar dagelijkse beslommeringen.Dat klinkt nogal zwaar. Als je de teksten doorleest (al dan niet via Google Translate) lees je dan ook het levensverhaal van een getroebleerde adolescent. Op ‘Rando’ (‘Wandeltocht’) vertelt zij over de slechte herinneringen die zij met zich meedraagt. Deze last weet ze in de natuur van zich te lopen: zolang ze niet twijfelt, blijft ze op het juiste pad. ( “De mauvais souvenirs j’en ai des kilo’s/../ Dès que je doute, je me perds en route“). Op afsluiter ‘Cosmique’ wil ze zelfs helemaal van de aarde verdwijnen door in een kosmisch portaal te stappen, al durft ze dat niet alleen. ( “Par un portal cosmique jái quitté la terre/…/Est-ce que tu veux, faire mieux à deux?”).
Het vinden van de ware liefde is waar ze naar hunkert, al realiseert zij zich dat het haast onmogelijk is. Op ‘6000 Kilomètres’ wacht zij op dag dat haar liefde haar zal zien vanuit een luchtspiegeling. ( “J’attends le jour où mon amour retrouvera la vue et moi dans un mirage“). Dat zij al heeft mogen proeven van de liefde wordt duidelijk op ‘Pulse’. Hier bezingt zij haar stukgelopen relatie als ware het een gesprek tussen de beide hoofdrolspelers. Het moge duidelijk zijn: het einde van de liefde hoeft niet de dood te betekenen, al ligt depressie binnen handbereik. Hier onthult zij ook haar melancholische karakter: “de afdaling is verleidelijk, maar de helling is glibberig”. ( “la fin d’un armour c’est pas la mort/…/la poignée de déprime est à portée de main/…/la descente est tentante, mais la pente est glissante” ).
Zij zit vaak zichzelf in de weg. Dat komt naar voren in ‘Rayons’, dat letterlijk vertelt over de ‘spaken’ die in de weg zitten van haar geluk en bijdragen aan haar minderwaardigheidscomplex. Zij heeft dat zelf wel door: zij moet zichzelf blijven aanmoedigen. ( “j’oublie de m’encourager constamment”). Daarnaast zit zij volop tegenstellingen die haar leven beheersen. Met het alleszeggende ‘Éternel Éphémère’ (‘kortstondig eeuwig’) licht ze de luisteraar hierover in. Verschillende paradoxen passeren de revue, maar ook haar uitleg: zij is constant overprikkeld, op zoek naar intensiteit. ( “hyperstimulée, toujours a la recherche d’intensité“).
Graow schreeuwt om aandacht, als een tiener van deze tijd. De pastelklanken van de bijbehorende muziek verbloemen de aard van de teksten. De nummers lijken daardoor vrolijker dan zij daadwerkelijk zijn. Voer voor menig psycholoog; zij weet wel mooie teksten aan elkaar te rijgen voor de Francofielen onder ons.
Björk - FossoraElk album van Björk is een creatief avontuur. Zij het de muziek, de hoes of...
Fabrizio Piepoli - Maresia De Italiaanse artiest Fabrizio Piepoli komt oorspronkelijk uit Bari, een...