2023-04-12
Iedereen heeft wel eens een vonk nodig om het leven weer op te pakken, al dan niet vanuit een ander perspectief. Dat geldt zeker voor Whitney, het duo uit Chicago. Nadat zij met het nummer ‘No Woman’ van hun debuutalbum Light Upon The Lake [2016] de indiefolkscene wakker schudde, leek hun muzikale pad geplaveid. Niets was minder waar: het kostte gitarist Max Kakacek en drummer Julien Ehrlich heel veel moeite om de ingeslagen weg op hun tweede album, Forever Turned Around [2019], te vervolgen. Na het cover-album Candid [2020], was het tijd voor bezinning. Afgesloten van de rest van de wereld, kwamen zij in een afgelegen bungalow tot de conclusie een andere muzikale weg te gaan verkennen.Hun vierde album, Spark, klinkt dan ook anders. Dat heeft onder andere te maken met de aangetrokken producers Brad Cook (Bon Iver, Big Red Machine) en vooral John Congleton, die artiesten zo divers als Baroness, The Decemberists en St. Vincent onder handen heeft genomen. Het geluid is daardoor wat voller, met wat meer (synthetische) strijkers, beats en blazers. Het kenmerkende falsetto stemgeluid is gebleven, al zal deze de strijd aan moeten gaan met de vele ritmes. Ondanks dat, voel je direct aan de stem van Ehrlich dat er wat aan de hand is.
Het album opent met de zin "Troubles never go away/But they change" (‘Nothing Remains’). De meeste nummers gaan dan ook over de gestrande relaties van hun beiden en hoe zij hiermee worstelen. Op ‘Real Love’ hoor je dat overduidelijk (“I can't control how I'm feeling/when our bad days/Keep repeating and I cannot escape”). Uiteraard gaat ‘Blue’ daar ook over, al komt het daar enigszins tenenkrommend en wanhopig over (“You’re the only reason my heart beats”). Het vrolijk klinkende ‘Back Then’ laat horen dat zij de moed niet hebben opgegeven “Well I never would have guessed/Better days were up ahead/After all the loneliness/…/ Never thought back then/We could learn to love again”.
Wanneer de nummers uptempo blijven, ondanks de zwaarmoedige teksten, weet Whitney de aandacht vast te houden. Zo is de zelfreflectie op de beats van ‘Never Crossed My Mind’ (“Can't believe it's over/Now I wonder why”) prima te verteren. Als zij de langzame kant op gaan, zoals op ‘Twirl’ of ‘Self’, wordt het lastiger. Deze nummers halen de vaart uit het album en doen je realiseren dat het allemaal wel hetzelfde klinkt. Tegen het einde, wanneer ‘Self Control’ en ‘County Lines’ geweest zijn, krijg je niet direct zin om het geheel nog eens te beluisteren.
Spark geeft Whitney de opstap naar een nieuwer geluid, waarbij de electronica de plaats van de indiefolk heeft ingenomen. Zij maken daar ook dankbaar gebruik van, waardoor hun weemoedigheid enigszins verdraagbaar wordt. Het is alleen jammer dat het album iets te lang duurt: je kunt ook maar zoveel hartzeer verdragen…
Phoebe Green - Lucky Me Phoebe Green is een Engelse zangeres uit Manchester, die al vanaf 2016...
Lambchop - The Bible Kurt Wagner zit vol met tegenstellingen. Ziet hij zichzelf niet als een...