2023-04-06
Phoebe Green is een Engelse zangeres uit Manchester, die al vanaf 2016 bezig is met muziek. Haar eerste project, 02:00 AM, verscheen toen zij nog bezig was haar middelbare school af te ronden. Sindsdien zijn er enige singles verschenen en zelfs een EP (I Can’t Cry For You) [2021]. Hierop werkte ze samen met Juliette Jackson, die later bekend zou worden met de band The Big Moon. Tot nu toe was haar grootste wapenfeit dat het nummer ‘IDK’ gebruikt werd in een aflevering van de BBC serie Killing Eve. Schreef zij in haar begintijd vooral voor gitaar, op dit album laat ze voornamelijk elektronica het werk doen.Green ontleedt zichzelf op Lucky Me. De dertien nummers op het album staan vol met zelfreflectie en openhartige openbaringen. Aan de hand van de lauwe opener ‘Break My Heart’ weet je nog niet welke kant ze op wil. Pas met ‘Lucky Me’, dat erop volgt, zet ze de toon. Over de heerlijke baspartij die fris over de overlappende synthesizermelodieën is gezet, vertelt ze ons dat zij zich schuldig voelt over haar bevoorrechte leventje (“You’re such a brat / …/ I’m such a lucky girl”).
Hierna gaat zij los, al is het resultaat wisselend. ‘Make It Easy’ is letterlijk ook iets te gemakkelijk: zij probeert hier teveel als Billie Eilish te klinken. Op ‘Clean’ lijkt ze wel een opgepoetste versie van Liz Phair. Daar staat dan wel ‘Crying In The Club’ tegenover met pulserende synthesizers, een kinderkoor en haar identiteitscrisis, “You don’t know me, but I don’t mind ‘cause I don’t either”. Even later op ‘DieDieDie’ gaat zij nog iets verder en beschrijft zij haar (zelf)moordneigingen (“I wish that I could shrink until I could fit into a locket I could hang / Around your neck / I’d choke you to death”). Het is een nummer dat zij het liefst met haar ogen dicht zingt. De zaal zal akelig stil zijn wanneer zij dit ten gehore brengt.
Ondanks de veelal heftige emoties die zij in haar teksten legt, maakt de muziek het een stuk dragelijker. De zelfdestructieve neigingen op ‘Sweat’ (“Never know what to make of something good / easier to ruin myself”) worden door het energieke ritme bijna tenietgedaan. Het beste nummer is ‘Leach’, waar ze op een doorlopende basriff en hoge elektronicaklanken, goed gebruik weet te maken van de verschillende ritmes. Het past uitstekend bij de duistere tekst (“I’ll stay empty so I can consume/The life that I’ll suck out of you”). Zij moet het hebben van deze energieke nummers. Synthesizerballade ‘I Wish You Never Saw Me Cry’ is niet sterk en gaat te lang door. Dan is afsluiter ‘I Don’t Wanna Make You Cold’ , waar haar gelaagde stemmen een prachtige harmonie vormen, iets beter.
Met Lucky Me zet Phoebe Green een goede plaat neer, waar haar leeftijdsgenoten zich in zullen herkennen. Teenage angst heeft een modern jasje gekregen met een eigen (pop)klank. Dit geluid is voor haar ook nieuw, maar lijkt een voortzetting meer dan waard.
And Also the Trees - The Bone Carver And Also The Trees is misschien wel het best bewaarde geheim van Inkberrow,...
Whitney - Spark Iedereen heeft wel eens een vonk nodig om het leven weer op te pakken, al dan...