And Also the Trees - The Bone Carver Recensie op Podiuminfo

2023-04-13 And Also The Trees is misschien wel het best bewaarde geheim van Inkberrow, een plaats in Worchestershire, Engeland. Hoe kan het anders dat een band die al sinds 1979 bestaat en toe is aan hun viertiende studioalbum niet zoveel bekendheid geniet? Wellicht komt het doordat zij er alles aan doen om niet in een muzikaal hokje te worden geduwd. Wellicht komt het doordat hun bezetting zich blijft wijzigen. Zo zijn broers Simon Huw Jones (zang) en Justin Jones (gitaren, citer, autoharp) de enige originele bandleden. Paul Hill (drum, percussie, harmonica), Grant Gordon (basgitaar) en Colin Ozanne (klarinet, basklarinet) zijn er sinds het vorige album, Born Into The Waves [2016], bijgekomen. Gezien de lovende kritieken die hierop volgden, is het aan The Bone Carver om de ingezette lijn te vervolgen.

Muzikaal gezien onderscheidt de band zich vanwege het gitaarspel. Justin Jones speelt de elektrische gitaar alsof het een mandoline is. Dit geeft een mysterieuze sfeer aan de meeste nummers. Zijn broer zingt en praat de nummers bij elkaar, waarin zijn observaties leidend zijn. Vooral als je ‘The Girl Who Walks The City’ beluistert, hoor je hoe Jones ons een beeld probeert te schetsen van wat hij ziet (“the rain falls, the streets glistening”). De muziek doet de rest, waarbij vooral de klarinet de sfeer bepaalt.

Op ‘The Book Burners’ is het de interactie van bas en klarinet die het geheel een lichte gipsy-jazz feel meegeeft. Het doet je zelfs even terugdenken aan een vakantie op een Grieks eiland. Hoe goed Ozanne zichzelf weet in te brengen op de afsluiter ‘Sun of Kashiva’ is van een andere dimensie. Hier hoor je hoe het vijftal de klarinet heeft omarmd om een uniek geluid ten gehore te brengen.

Dat wil niet zeggen dat er tekort is aan gitaarklanken. ‘In A Bed In Yugoslavia’ opent met enkele gitaartonen om het nummer neer te zetten. Het is daarna de verwrongen bas op ‘Beyond Action And Reaction’, die even de herinnering aan Nick Cave in de tijd van The Birthday Party oproept. Niet alleen de gitaren zorgen voor een continue variatie in het geluid op dit album. De drummer weet ook wat de band van hem verlangt. Dit hoor je vooral op ‘Last Of The Larkspurs’ waar hij samen met Gordon zorgt voor een fantastisch samenspel. Zelfs de zanger weet een ander klankbord te creëren wanneer hij de megafoon ter hand neemt op ‘Across The Divide’.

Werd de band al vrij snel in hun bestaan onder de hoede genomen door Robert Smith en Lol Tolhurst van The Cure, daar is in de loop van de jaren niet van geprofiteerd. Dit album zal wel eens kunnen zorgen dat de kleine fanbase wordt vergroot. Het is de band meer dan gegund. Liefhebbers van Swans, Killing Joke, maar ook The Nits kunnen hier volop van genieten.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:And Also the Trees Label:Eigen Beheer