2023-03-29
In tegenstelling tot wat je zou verwachten, is Dans Dans allesbehalve een dance act. Wel weten de drie Belgische bandleden prima hoe je muziek moet maken waar je goed op kan meedeinen. Op hun zesde album, simpelweg 6 genoemd, weten zij hun spontaniteit ongefilterd op plaat te zetten. Gitarist Bert Dockx (Flying Horseman), bassist Frederic ‘Lyenn’ Jacques (Mark Lanegan band) en drummer/percussionist Steven Cassiers (Dez Mona, DAAU) voelen elkaar na ruim tien jaar nog steeds haarfijn aan. Hun geïmproviseerde instrumentale stukken zijn niet onder een muziekstijl te vangen. Al zou de combinatie van garage jazz met psychedelische bluesrock gehuld in een film noir jasje de lading kunnen dekken.Dat het trio zichzelf ziet als een live-band die het beste uit de verf komt als zij improviseren, horen we pas op de laatste twee nummers. Daarvoor wordt de spanning opgebouwd, waarbij er heel beheerst gemusiceerd wordt. Het openingsnummer ‘Wolk’ klinkt zelfs erg keurig, waarbij Dockx elke noot laat tellen. Cassiers weet zijn drumstijl te houden tussen jazz en rock in, waardoor er een dromerig effect ontstaat. Dat wordt in eerste instantie ook vervolgd op het toepasselijk genoemde ‘Droom’. Je waant je even in een moderne spaghettiwestern. Na een korte elektrische Beethoven interpretatie, wordt de gitaar even goed aangehaald. Het nummer wordt direct anders, zeker als de ritmesessie zijn kans krijgt. Na drie minuten hoor je een geheel ander geluid – ze zijn los! Het moment van extase is van korte duur, maar de spanning blijft intrigeren.
Het daarop volgende ‘Coyote’ heeft wel iets van ‘Apache’ (The Shadows) in het begin, al ben je dat al snel weer vergeten als de gitaar de vrije hand krijgt. ‘Palm’ blijft het lang spannend houden, maar komt op het einde tot een prachtige slotakkoord, waarna de band het nummer langzaam weer afsluit. Nee, neem dan het ruim negen-en-een-half minuten durende ‘Cascade’. De complexe basriff, het jazzy drumritme en de afwisselend hard en zacht spelende gitaar; hier hoor je een band die experimenteren tot hun visitekaartje maakt. De ritmesessie weet de stotterende gitaar moeiteloos op te vangen als deze op zoek gaat naar een volgende klankexplosie. Met afsluiter ‘Schaduw’ weten zij het beste uit elkaar te halen. Het filmische begin wordt door de excellerende drum dusdanig verstoord dat een elektrische ophoping van geluid de enige manier is om ervan te kunnen ontsnappen. Wat een heerlijk toetje!
Dans Dans heeft in drie dagen tijd een album afgeleverd dat minder gestroomlijnd klinkt dan hun vorige album Zink [2021]. Het zal hun afgebroken tournee alleen maar interessanter maken. Zij zien hun instrumentals als een tijdsmoment - de tijd is voor hen gekomen om muziekfestivals te gaan veroveren.
Francois Robin - Mathias Delplanque - L'ombre De La Bête "Mijn instrument is dierlijk. Alles aan hem roept dierlijkheid op: zijn...
DEAD STAR TALK - Tides And Waves De Duits-Deense band Dead Star Talk brengt na het volwaardige album Too...