2023-05-04
Op het derde album weet Camilla George haar Afrikaanse wortels te combineren met haar huidige (muzikale) leven. Ibio-Ibio (kort-kort) draagt zij op aan de oorspronkelijke bewoners, de Ibibio, van de zuidoostkust van Nigeria. Het zijn echter bevriende musici uit het jazz circuit van Oost-London die haar hierin bijstaan. Zo is daar Daniel Casimir (basgitaren), Sarah Tandy (piano), Renato Paris (zang, piano, synthesizers), Shirley Tetteh (gitaar), Sheila Maurice-Grey (trompet), Rosie Turton (trombone) en zowel Winston Clifford als Sam Jones op drums. Ook al zwaait George de scepter in de vorm van de altsaxofoon, zij geeft hen voldoende ruimte om te excelleren. Toch is het een derde drummer die zijn stempel drukt. De Amerikaan Daru Jones, twee-voudig Grammy winnaar en bekend van zijn werk met Jack White, Talib Kweli en Nas, zorgt voor de nodige hip-hopinvloed. Hij wordt hierbij geholpen door de korte raps van Lady Sanity. Zij vertelt het verhaal van de god en godin die de Ibibio naar hun beider evenbeeld hebben gemaakt in de opener ’Creation – Abasi and Atai’ en afsluiter ‘Creation – Nnyin Ido Ibibio’. Halverwege vinden zij elkaar nog op ‘The Long Juju Slave Route Of Arochuru’, dat verteld over de blijvende wond die de Britse slavenhandel heeft achtergelaten ( “the rivers still flow red” ).
Dat betekent niet dat de overige nummers er niet toe doen. ‘Ekpe’, waarbij George en Casimir wedijveren om aandacht is een prachtig instrumentaal nummer. Het is opgedragen aan haar grootvader die lid was van een geheime genootschap, die claimde te communiceren met hun voorgangers. Ook het instrumentele ‘Journey Across The Sea’ is de moeite waard. Alle muzikanten mogen soleren, al steelt Kadialy Kouyate op de kora de show.
Je hoort duidelijk de scheiding van de Afrikaanse ritmes en de Londense jazz op het einde van het album. Met ‘Abasi Enyong’ brengt George ons in een nachtclub middenin Soho, waar je kunt wegdromen op de zwoele soulvolle klanken van haar altsaxofoon. Hierna komt ‘Abasi Isang’, die de Afrikaanse baslijntjes laat terugkomen. De piano wordt hier gespeeld al zijnde een percussie-instrument. Als na anderhalve minuut de trombone wordt ingezet, gaat het tempo omhoog. Dit leidt tot veel meer improvisatie, met een gitaarsolo als absolute hoogtepunt.
Ibio-ibio is een heerlijk album, die je zowel kunt opzetten als achtergrondmuziek of als luisterplaat. De enige kritische noot: het is wat braaf. Het klinkt af en toe te mooi, waardoor het wat aan inbeeldingskracht verliest. Dat neemt niet weg dat je luistert naar rasmuzikanten, die op dreef zijn.
Sorcha Richardson - Smiling Like An IdiotSoms kan een bekende omgeving in een andere setting voor inspiratie zorgen....
Special Interest - Endure Ook zo gek op de combinatie van punk- en dansmuziek? Niet? “If you don’t...