Opener ‘Nibanna’ geeft al een spannend begin, waarbij Andrews op klarinet en Thornely op elektrische piano elkaar aftasten. Bora op tabla is dan nog op de achtergrond aanwezig, maar zijn percussie gaat later overheersen. ‘Dijinn Fall’ onderscheidt zich door een repetitieve melodie op elektrische piano, waarlangs geïmproviseerd wordt. Met name de saxofoon weet zich te laten gelden, al weet Psanoudakis met verschillende soundscapes zijn mannetje te staan. Het is de tabla die zich keer op keer opdringt en er alles aan doet om op de voorgrond te treden. Dat is wel iets waar je als luisteraar af en toe genoeg van krijgt.
Gelukkig neemt de invloed van deze kleurbepalende Indiase, dubbelvormige, trom later af. Op het beste nummer van het album, ‘The Fifth Discourse’, is het zelfs voor het grootste gedeelte afwezig. Hier zijn het elektronische beats die Singh begeleiden als hij de sitar en sarangi hanteert. De door hem ingezette melodie wordt door Andrews nagespeeld op saxofoon. Hier zijn de Westerse klanken dominant. Op ‘Altar Ribbon’ is het andersom: hier overheersen de Indiaanse geluiden. Door de inzet van saxofoon en elektronica klinkt het echter niet ouderwets. ‘Mask Of The Ancestor’ laat horen hoe elektronische geprogrammeerde ritmes goed combineren met de traditionele Indiase instrumenten. Het weet als afsluiter de opmaat te geven naar een volgend project; de vrije expressie hier klinkt nog lang na.
Zelfs na ruim een decennium klinken de composities van The Vedantic Chapter vooruitstrevend. Het is geen gemakkelijke plaat; je moet echt wel een liefhebber zijn van vrije jazz of experimentele muziek waarbij geïmproviseerd mag worden. Toch kun je je voorstellen dat dit een gewild album is; er vloeit veel inspiratie uit, al had een beetje minder tabla gemogen.
Mark Mulholland - Revolutions Go In CirclesDe Schotse singer-songwriter Mark Mulholland houdt van reizen. Op zijn...
Gold Panda - The Work Zes jaar geleden dacht Derwin Dicker dat hij met Good Luck And Do You Best...