2023-05-24
Jaren hetzelfde toetje eten, altijd pindakaas op je boterham en voor eeuwig Taksi drinken. Kun jij het aan? Greta Kline, beter bekend als Frankie Cosmos, blijkbaar wel. Vanaf haar eerste album in 2014 is de sound weinig veranderd: vriendelijke indie-pop met een lief tienerstemmetje op aanstekelijke muziek. Ook plaat nummer vijf, Inner World Peace, is zo te typeren. Anders dan bij eerdere albums gerecenseerd op Podiuminfo, heeft Kline haar artiestennaam overgedragen aan haar band, bestaande uit Luke Pyenson, Alex Bailey en Lauren Martin. Opvallend is dat alle nummers prettig in het gehoor liggen. Er is geen nummer dat niet lekker luistert. De eerste tonen van opener ‘Abigail’ nestelen zich direct in je brein. Zo aanstekelijk is het ritme van de slidegitaar. Ook opvolger ‘Aftershook’ doet zijn werk. Het basloopje grooved lekker weg en in het instrumentaal laten de gitaar en het keyboard je dansen.
Wat volgt zijn veel korte nummers. Veel liedjes duren nog geen twee minuten en bijna niets komt boven de drie minuten uit. Toch voelt het niet te kort, omdat het tempo, ook binnen het nummer, wisselt, waardoor het lijkt alsof je naar een heel werk hebt geluisterd. ‘Empty Head’ is met zijn vijf minuten en dertien seconden een uitzondering op de korte nummers. Het is de grootste verrassing op het album. Voor deze New Yorkse band is het immers een uitzonderlijk lang nummer. Tof om te horen hoe ze een idee uitvouwen tot een song met een rijke opbouw en tempowisselingen.
Kline zingt met een zachte jeugdigheid. Hierdoor is de tekst niet prominent aanwezig en komt de zang meer over als een instrument dan als een statement. Toch heeft ze wel iets willen zeggen met haar album: “To me, the album is about perception. It’s about the question of ‘who am I?’ and whether or not the answer matters. It’s about quantum time, the possibilities of invisible worlds. [..] If you don’t leave the house, who are you to the world? Can you take the person you discover there out with you?” Spijtig dat dit niet zo duidelijk naar voren komt, want het is interessant om over na te denken.
Overigens is het geinig om te lezen dat Kline weer bij haar ouders woont:
“The album is about finding myself floating in a new context. A teenager again, living with my parents. An adult, choosing to live with my family in an act of love. Time propelled us forward, aged us, and also froze.” Haar stem klinkt jong en het algehele geluid is weinig veranderd, net als haar omgeving: weer thuis in haar vertrouwde kamertje.
Frankie Cosmos weet duidelijk nog steeds hoe ze haar publiek moet bedienen. Eigenlijk smaakt door één nieuwe topping dat vertrouwde Taksi-pindakaastoetje zo erg nog niet. Hey ma! Can I get another one?
Beabadoobee - BeatopiaWelkom in de wereld van Beatrice Kristi Laus alias Beabadoobee . Op...
Rayland Baxter - If I Were A Butterfly De Amerikaanse versie van Douwe Bob. Zo zag ondergetekende Rayland Baxter ....