Nu alleen even niet. Sinds Van Vugt op elfjarige leeftijd begon met gitaarspelen, maakt hij pas nu, decennia later, zijn eerste soloalbum. Een toepasselijke titel is dan ook: The Lonely Coyote met als ondertitel Guitar Tales. Alleen én verhalend. Alhoewel, alleen? Een gitarist is natuurlijk nooit alleen met zijn gitaar. Zeker niet met maar liefst negen verschillende gitaren. Van een veelzijdig oudje, een Martin uit 1946 met ijzeren snaren, en een Mariano Conde met nylon snaren tot een speciale prepared harp zither en een Guild met twaalf snaren.
Genoeg gitaarpraat; het gaat er natuurlijk om hoe ze klinken. De muziek doet door de Spaanse manier van spelen denken aan het Rosenberg Trio. Het is indrukwekkend om te horen hoe vingervlug Van Vugt is (vooral op ‘Chorineke’). Hij beheerst iedere gitaar tot in de puntjes. Soms laat hij het instrument fluisteren (‘Bali Rain’) en dan weer schreeuwen van emotie (‘Onnozele Kinderen’). Het gevoel is hier zo tastbaar; het verhaal tekent zich zo voor je uit, daar zijn geen woorden voor nodig.
Allerbest is ‘Guitarlab’, dat zelfs een ‘Prelude’ krijgt. Dit nummer laat zo goed horen wat onze eenzame prairiewolf allemaal kan. Zijn passie loopt in dit nummer, als experimentele jazz, verschillende kanten op. Een harde strum, wat Zorro-achtige akkoorden, een tokkel, een loopje; het daagt je uit om als luisteraar nog beter te luisteren dan je het hele album al hebt gedaan en klinkt als improviseren op het hoogste professionele niveau.
Meer uitschieters zijn er niet echt. Hoeveel je ook van de gitaar houdt en hoe heerlijk Van Vugt zijn negen levenslijnen ook bespeelt, na 43 minuten en 37 seconden is het mooi geweest.
De Toegift - De ToegiftEind januari van dit jaar werd de Zeeuws/Brabantse band De Toegift door...
Beabadoobee - Beatopia Welkom in de wereld van Beatrice Kristi Laus alias Beabadoobee . Op...