2023-07-26
Ramkot is misschien wel de best gekozen bandnaam allertijden. Zonder dat je ook maar een noot gehoord hoeft te hebben, weet je waar je aan toe bent. Deze Belgen komen om te rammen op hun een gitaar, drumstel en basgitaar. Al doordenkend komt ook de associatie met een Belgische frietkot te boven, die dan wel weer twee kanten op kan. Óf we hebben hier te maken met muzikale fastfood en het is hap-slik-weg. Óf het is zo vettig dat je je er beter niet iedere dag aan kunt wagen. Een muzikale veelvraat is echter nooit vies van een beetje vuige ramrock en het debuut In Between Borderlines gaat er prima in.Om even terug te komen op de associatie met een Belgische frietkot: muzikaal bevindt Ramkot zich tussen beide kanten. Het is rauw, maar niet zo rauw dat je er van bij moet komen en toch heeft het genoeg te bieden om interessant te blijven. Zelf bestempelen ze hun muziek als ramrock: stevige doch radiovriendelijke muziek waar zowel op te headbangen als te dansen valt. Denk hierbij dan ook aan bands als Royal Blood en Wolfmother, maar ook Queens Of The Stone Age. Vooral van laatstgenoemde zal Ramkot de tempowisselingen en hogere zanglijntjes hebben afgekeken.
Samen geven ze een nieuwe betekenis aan het ramrocken. Zo konden ze bijvoorbeeld voor de openingstrack ‘Don’t Drop Down’ wel eens aantekeningen gemaakt hebben bij Belgische broeders in Stake. Een zware, logge track met identieke gitaarlijn die het nummer voortstuwen. En toch, in alle hectiek weten ze ook een zekere luchtigheid te vinden met het refrein. Meer van dit graag!
Wat volgt is een contrast met ‘Exactly What You Wanted’ dat volop inzet op dansbaarheid. Een lijn die vervolgens ook wordt doorgetrokken met ‘Tied Up’, ‘Heart Shaped Minds’ en ‘I Can’t Slow Down’. En daar is op zich niks mis mee; het klinkt aanstekelijk en zal het goed doen op de radio en festivals. Echter komt hier wel wat meer die associatie met muzikale fastfood naar boven: de tracks zijn onderling inwisselbaar en klinken eigenlijk ook net iets té clean en té strak. Waar is die vettigheid waar je dagen van op de wc zit en waar we mee gekieteld werden aan het begin?
Die komt weer om de hoek kijken met ‘Dancing In A Dream’, waarbij de gitaren ook duidelijk zwaarder gestemd zijn. Het doet denken aan “oudere” nummers als ‘Red’, dat eerder al bewees dat dansbaar nog steeds stevig en vettig kan zijn. De titeltrack is vervolgens een akoestisch bruggetje naar afsluiter ‘One More’, dat al het goede van ‘Red’ naar een hoger niveau tilt. Een robotachtige gitaarlijn, gemixt met die punch en dansbaarheid, waarbij het ergens wel iets weg heeft van De Staat. En net nu het album eindelijk lekker op gang komt, is het met 26 minuten al afgelopen. Jammer, want In Between Borderlines laat ons toch snakkend naar meer (en vettiger) achter.
The Hold Steady - The Price Of ProgressWie bekend is met The Hold Steady , weet dat de kracht van de band niet zit...
Shana Cleveland - Manzanita Shana Cleveland , die voornamelijk bekend is bij het brede publiek als...