2023-07-28
Wie bekend is met The Hold Steady, weet dat de kracht van de band niet zit in het schrijven van pakkende refreintjes. Het zijn de verhalen die Craig Finn te zingen/vertellen heeft, waarbij de muziek een ondersteunende rol heeft. Eerder kenmerkte dit zich op een folky/punkrock-manier, maar sinds het vorige album Open Door Policy uit 2021 zijn ze wat milder geworden. Met de terugkeer van Franz Nicolay op toetsen werden nieuwe muzikale wegen opgezocht. Dit zetten ze voort op het negende en nieuwe album The Price Of Progress, maar wat is de prijs van deze voortgang? Het moet gezegd worden: Finn’s manier van zing-vertellen blijft iets waar je of helemaal gek van bent of helemaal niks vindt. Er is geen tussenweg en wees gerust, hier zal niks aan veranderen. Muzikaal blijven de veranderingen subtiel. The Price Of Progress zet de lijn voort van zijn voorganger en voelt daar waar mogelijk nog milder aan. Heeft dat te maken met de leeftijd van de band en dat ze de vijftig bijna aantikken of voorbij zijn? Hoe dan ook, ze worden allemaal een stukje ouder, net als de personages waar Finn over zingt overigens.
Ze kijken stuk voor stuk terug op een leven waarin ze er op hun eigen manier het beste uit hebben gehaald, maar vervolgens toch geconfronteerd worden met de tegenwoordige tijd. Zoals op bijvoorbeeld ‘Carlos Is Crying’, waarin hij uiteindelijk aan zijn vrienden toegeeft: “Now every conversation I have is about money.” En dat terwijl hij daarvoor al die weken zijn vrouw heeft voorgelogen dat hij naar zijn werk ging. De manier waarop Finn het omschrijft zit nog altijd vol met details.
Wat te denken van de beschrijvende manier waarop een muzikant zich miljoenen laat betalen om op te treden voor een dictator op het loungey ‘Distortions Of Faith’. Met het afsluitende ‘Flyover Halftime’ worden we meegenomen naar een sportwedstrijd waar het allemaal niet helemaal lekker gaat in het publiek. Stuk voor stuk zijn het allemaal vertellingen over personages die op de een of andere manier geconfronteerd worden met de discrepantie tussen adolescente dromen en volwassen werkelijkheid.
Het zijn de teksten die het vooral moeten doen, want muzikaal is het toch allemaal ietsje minder aan het worden. Met het vorige album zochten ze al andere muzikale richtingen op. Deze lijn wordt voortgezet, maar de band klinkt ergens toch wat meer vermoeid. Is dat dan de letterlijke prijs van vooruitgang op het nieuwe album? ‘Sideways Skull’ is weliswaar een pure punkrock track, maar kent een milde edoch interessante bridge.
Een soortgelijk iets komen we ook tegen op ‘The Birdwatchers’, waar er trompetten bij gehaald worden. ‘Carlos Is Crying’ is wat meer mellow maar weet het tempo zo nu en dan goed op te voren. ‘Understudies’ begeeft zich daarna op wat meer funky gebied. Genoeg variatie wat dat betreft, maar ergens mist The Hold Steady daarmee juist een duidelijke toon die ze met The Price Of Progress willen aanslaan.
Solomon - It`s All Downhill From HereWie spreekt over Solomon uit Maastricht, zal onvermijdelijk in dezelfde...
Ramkot - In Between Borderlines Ramkot is misschien wel de best gekozen bandnaam allertijden. Zonder dat je...