2024-09-14
We kunnen met een gerust hart stellen dat country en western een flinke vlucht hebben genomen. Het oubollige beeld van deze tak van sport is inmiddels veranderd. Het zal vast iets te maken hebben met de stap die inmiddels grote popsterren zoals Taylor Swift en Miley Cyrus hebben gezet vanuit de wereld waar hun wieg stond. Maar we zien ook mensen als Chris Stapleton die, met wat hulp van Dua Lipa, door ‘Think I`m In Love With You’ succes heeft. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het bij uw recensent altijd wat lacherig ”Redneck Radio” wordt genoemd, wanneer we weer een nieuwe countrysong op de radio voorbij horen komen. Het geval wil echter dat hij een zwak heeft voor hen die het songsmeden zo goed in de vingers hebben als de muzikanten uit de country en western. Dat laatste zal ook voor Bria, of Bria Salmena voluit, gelden. Waarom zou je anders twee EP`s uitbrengen onder de noemer Cuntry Covers Vol. 1 (2021) en de meest recente aflevering Cuntry Covers Vol. 2? Met een muzikale achtergrond in de experimentele postpunkband FRIGS verwacht je dit niet van de Canadese, maar als je echter naar de band rondom de Zuid-Afrikaanse, gemaskerde country muzikant Orville Peck kijkt, waar Bria ook onderdeel van is, is het al wel weer wat beter te plaatsen. Niet vreemd dus dat Bria en haar maatje uit FRIGS en Orville Peck Duncan Hay Jennings samen dit project zijn begonnen.
Op de eerste EP bleef Bria, met alleen een dromerige sausje nog wel in de buurt van de country, maar op het tweede deel is de country slechts hoorbaar in de details. Dat we met minder voor de hand liggende en minder bekende countrysongs van doen hebben maakt het ook minder duidelijk.
Maar niet minder prettig, want het probleem met de klassiekers is dat het al ontelbare keren gedaan is, en het er niet per definitie beter op wordt.
Zo vinden we op de tweede EP een zestal songs die zijn onderverdeeld in drietallen. De eerste sectie bestaat uit wat Bria “Homage” heeft genoemd. De tweede sectie heeft de naam “Rendition” gekregen. Het dromerige sausje van de eerste EP is nog steeds aanwezig en heel nadrukkelijk op “Rendition”. Daar is het tempo laag en het geluid zwoel. We horen het slepende ‘By The Time I Get To Phoenix’, een druilerige ‘I Dream A Highway’ en de kwetsbare afsluiter ‘See You Later, I`m Gone’.
Op “Homage” is het allemaal wat speelser en meer uptempo. ‘Where Have All The Cowboys Gone?’ heeft een lekkere postpunk vibe, inclusief een lekker zweverige saxofoon, ‘When You Know When You`re Happy’ leunt op een drumcomputer en een schommelende saxofoon en ‘Don`t Come Home A-drinkin’ (With Lovin’ On Your Mind)’ doet lekker poppy aan.
Bria laat net als op de voorganger horen over vocalen te beschikken die uitermate geschikt zijn voor country. Ook de keuze voor liedjes van vergeten muzikanten als Paula Cole, Mary Margaret O’Hara, Loretta Lynn, Jim Webb, Gillian Welsch en Robert Lester Falsom, maakt de EP de moeite. De vraag is alleen of we toch niet stiekem het liefst de originele uitvoeringen horen.
The Inspector Cluzo - HorizonHet is inmiddels wel zo`n beetje bekend dat het Franse duo van The Inspector...
Gaye Su Akyol - Anadolu Ejderi Om een goed plekje te kunnen bemachtigen voor het optreden van Black Country,...