2024-08-28
Voor wie in de zomer met de auto de vakantie tegemoet is gereden of een festival in Verweggistan heeft bezocht is de titel van het laatste album van de Rotterdamse singer-songwriter Maurice van Hoek bekend terrein. Dat Changing Lanes is natuurlijk niet zo bedoeld, want het gaat hier over de acties die Van Hoek onderneemt wanneer zijn levenspad een nieuwe impuls nodig heeft. Van Hoek werd sinds zijn debuut in 2016 (Live Forevermore) een veelbelovende toekomst in de Americana-scene toegedicht en in 2018 volgde Traveling Man, waarna in 2019 nog een EP (Church Sessions) verscheen. Maar Van Hoek was niet alleen bezig met zijn eigen werk. Hij werkte samen met andere muzikanten en haalde waarschijnlijk grotere bekendheid als de muzikale rechterhand van Douwe Bob. Daarnaast had hij als producer, co-songwriter en bandlid een grote hand in de doorbraak van het Harlingse talent Boaz.
Van Hoek koos echter voor een ander, rustiger levenspad. Op Changing Lanes blijkt dit niet alleen voor de carrière te gelden, maar ook voor zijn privéleven. Kiezen voor het stichten van een gezin, vaderschap, het vinden van een nieuwe liefde en het omarmen van verandering. Het zijn de thema`s die op het album voorbij komen, waar ook de voorgeschiedenis, bijvoorbeeld het verwerken van de break-up met zijn voormalige liefde, aandacht krijgt. Hierdoor balanceert het album tussen licht en donker en is dat niet waar een goede Americana plaat aan moet voldoen?
Het beste liedje van de plaat zit wel aan de donkere kant, in die verwerking van de break-up. Met ‘Keep You Off My Mind’ levert Van Hoek een bijzonder fraai en ingetogen stukje hartzeer, waarin we horen hoe Van Hoek vooral op reis en op het podium is om maar niet aan die ander te denken. Het zijn de kabbelende drumroffels die samen met de brommende bas, een melancholisch gitaarloopje en subtiele keys zorgen voor een mooie ondergrond waarin de gelaten klanken van Van Hoek kunnen verdrinken.
Ook afsluiter ‘Dancing In The Rain’ mag er zijn. Hier wordt iets meer de poprockhoek gezocht en dat is verfrissend. Het geluid is wat meer eigen, al doet het in de verte aan werk van Saybia denken, maar dat is eerder een compliment dan kritiek. Hiermee komen we wel meteen bij het struikelblok. Veel van de liedjes op Changing Lanes doen je denken aan grootheden uit het Americana-genre. We horen Jackson Browne (het uptempo ‘Break Down A Call’), The Eagles (het harmonieuze ‘Anything At All’), John Denver (het met vioolpartijen gelardeerde ‘Sweet Morning Dew’), James Taylor (het kwetsbare ‘Call You Mine’) en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Nu moeten we daar geen al te groot probleem van maken, want laten we wel wezen, bij welke muzikanten horen we geen invloeden uit het verleden terug. Je hoopt alleen toch iets eigens terug te horen.
Desondanks levert Maurice van Hoek met Changing Lanes een fraai derde album af. Dat hij de kwaliteiten heeft om mooie Americana voort te brengen, is nu wel duidelijk. Hopelijk kan hij daarnaast voortborduren op de kracht van de meer poprock georiënteerde afsluiter, want die smaakt naar meer.
Lucero - Should`ve Learned By Now Lucero is zo’n band die het moet hebben van meeslepende Amerikaanse rock...
Oliver Pesch - Kid With A Dice In 2022 had de Rotterdamse singer-songwriter, die afstudeerde aan de...