De plaat is een swingende collectie van rhythm & blues, cajun, rockabilly en americana. Aangevuld met enkele prachtige ingetogen liedjes. Het knappe is dat alle swingende liedjes zijn overgoten met dat typische, losse Engelse pubrock. Dat maakt dat met name de invloeden van Nick Lowe en Graham Parker goed doorklinken.
Echte feesten zijn te vinden op de eerste van de twee CD’s. Neem bijvoorbeeld het cajun ‘Sacre Bleu’. Het liedje is van de band The Balham Alligators waarin Watkins speelde. De accordeon staat centraal. Het speelse karakter maakt dansen extra uitnodigend. Rock ’n roll klassieker ‘Johnny B. Goode’ laat mooi de raakvlakken zien tussen de Amerikaanse en Engelse muziek. Het liedje krijgt een door piano gedreven Fats Domino ritme. Watkins zijn aanpak maakt dat het ook zo in het oeuvre van Brinsley Schwarz had gepast.
In dat swingende en vooral speelse gedruis vergeet je bijna dat Watkins ook gewoon een boel mooie liedjes heeft geschreven. De mooiste staat ver weg op de tweede CD, maar na veertien nummers wordt de luisteraar beloond met ‘Heaven Only Knows’. Een prachtig nummer over dementie.
Aide-Memoire biedt een compleet overzicht van één van de Engelse muzikanten die een grote ondersteunende muzikale rol heeft gespeeld de afgelopen decennia. Hopelijk krijgt Watkins hiermee meer aandacht voor zijn eigen muziek. Op 21 oktober speelt Geraint Watkins op het Ramblin’ Roots festival. Voor nu ergens onderaan op het affiche weggestopt, maar komt dat zien!
The Men (USA) - New York CityHet is Nick Chiericozzi, Mark Perro, Kevin Faulkner en Rich Samis eindelijk...
Theo Lawrence - Cherie Fransman Theo Lawrence speelt country alsof hij al jaren in Nashville...