2007-10-17
Voor metal liefhebbend Nederland behoeft Gorefest weinig introductie meer. De band die begin jaren ‘90 furore maakte met platen als False en Erase hield er na wat minder goed beoordeelde albums in 1998 mee op. Om vervolgens in 2004 gerenommeerde festivals als Dynamo en Wacken weer onveilig te maken. De heren hervonden hun plezier in het spelen en brachten in 2005 La Muerte uit. De koers waarin ze eind jaren negentig naar afdwaalden werd abrupt beëindigd, wat zowel de verkoopcijfers als de kritieken weer in het hoger vaandel hielpen. Twee jaar later is er nu het vervolg, en dat is er eentje om U tegen te zeggen.Met opener ‘Revolt’ wordt gelijk duidelijk dat het menens is. Het is inmiddels bijna een grappig weetje dat Jan-Chris de Koeijer voor het opnemen van La Muerte nog enigszins twijfelde of zijn grunt nog wel intact genoeg zou zijn. Wat een strot! Ook Ed Warby laat direct horen waarom hij ook alweer als een van Nederlands, zo niet internationale, beste metal trommelaars beschouwd mag worden. Niet alleen heeft hij bewezen de rustigere muziek bij Ayreon prima aan te kunnen, hij bewijst op Rise to Ruin dat de blastbeats hem ook niet geheel vreemd zijn. Het zijn niet zo zeer de technische vaardigheden waarmee hij indruk maakt, maar vooral de enorme strakheid en het spel tussen de langzamere en snelle en agressieve stukken spreken boekdelen.
Hoewel bij ‘Revolt’ het gaspedaal volledig wordt ingetrapt, is er goed begrepen dat variëteit het sleutelwoord van een goede plaat is. De titeltrack doet het wat rustiger aan, waarna er bij ‘The War on Stupidity’ de blastbeats uit de kast worden getrokken. ‘A Question of Terror’ laat weer een groovende Fest horen, iets wat de heren als geen ander genregenoot kunnen. Persoonlijk favoriet is het ruim negen minuten durende monster ‘Babylon Whores‘, waarin de verschillende elementen van de band goed naar voren komen. De verscheidenheid van de plaat zorgt er wellicht voor de luisteraar een paar luisterbeurten nodig heeft om helemaal door te kunnen dringen, maar als dat eenmaal gebeurd is zul je zien dat dat de houdbaarheid ervan alleen enorm ten goede komt. Dit is zeker geen schijf die na een weekje alweer in de kast ligt.
Dat La Muerte geen tijdelijke opleving was is na het beluisteren van Rise to Ruin wel duidelijk. Hoewel de plaat wel in het verlengde van de voorganger ligt, wil dat niet zeggen dat dit album overbodig is. Integendeel, Rise to Ruin is in ieder geval een stuk agressiever, en de songstructuren zijn ook net een tikkeltje sterker. Bovendien lag de productie deze maal in handen van Tue Madsen, iets waar menig metalband een moord voor zou doen. In december staan de heren weer op Nederlandse podia, en als er net zo strak gespeeld wordt als na de reünie in 2005 hou ik het in ieder geval niet bij 1 concert.
Joe Henry - Civilians Joe Henry is een hele meneer in muziekland. Hij produceerde grootheden als...
Epica - The Devine Conspiracy In 2002 brak Within Temptation met haar single ´Ice Queen´ een barrière open....