2007-09-14
Sinds zijn voorganger Meat and Potatoes mogen we Ian Siegal en zijn band rustig het meest opzienbare bluesproduct uit Groot-Brittannië noemen. Zijn allernieuwste (bij Nugene) verschenen album Swagger is dan ook een album waar menig blues- en rootsliefhebber lang naar uit heeft gekeken. Eind vorig jaar sprak ik bassist Andy Graham op een bluesfestival en hij verzekerde me dat Siegal’s nieuwe album al in april zou verschijnen. De in Nederland te maken opnames zouden immers al in januari voltooid zijn en het resultaat zou een snelle afronding krijgen. Uiteindelijk is het dan toch pas september geworden, maar het resultaat mag er dan ook zijn.De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat Swagger mij niet bij de eerste keer afspelen overrompelde. In tegendeel zelfs. Op een enkel nummer na, zoals Little Richard’s ‘I Can’t Believe You Wanna Leave’ is de gehele cd toch wel iets minder toegankelijk dan ik had verwacht. De afwisseling in de nummers is daarentegen wel zo groot dat werkelijk iedere song een op zich zelfstaand stuk is geworden en dat maakt het album bijzonder interessant.
Swagger is geproduceerd door vriend en collega gitarist ‘Matt Schofield’, die overigens zelf ook, net als op Meat & Potatoes, als gitarist en banjospeler aanwezig is op het nieuwe album. Ook voor de Nederlander ‘Big’ Pete van der Pluym, die samen met onder andere Matt Schofield, in The Lester Butler Tribute band speelt, mag zijn bluesharpkunstjes nog even laten horen in de song ‘Mortal Coil Shuffle’.
Van de dertien songs op Swagger zijn er een vijf-tal gecoverd van artiesten waardoor de 36-jarige Brit zich in de loop der jaren heeft laten beïnvloeden. ‘Groundhog Blues’ van John Lee Hooker en het hiervoor genoemde ‘I Can’t Believe You Wanna Leave’ van Little Richard zijn wel de meest in het oog springende covers. Ondanks dat Siegal een volstrekt eigen stijl heeft opgebouwd en zijn stem steeds grauwer en intenser wordt, is de vergelijking met Tom Waits steeds meer voor de hand liggend. Vooral in de nummers ‘Catch 22’, ‘Curses’ en ‘God Don’t Like Ugly’ is de vergelijking naar de Amerikaanse zanger/componist wel heel erg treffend.
Zwakke plekken zijn op Swagger absoluut niet te vinden. Siegal’s stemgeluid beroert je telkens weer tot op het bot, maar op de een of andere manier zal deze nieuwe parel met grote regelmaat in de cd speler moeten worden gestopt. Na een aantal keren afspelen komen de naast het pakkende vocale werk ook steeds meer instrumentale hoogstandjes boven drijven. Met name het subtiele percussiewerk van de Oekraïner Nicolai Bjerre en de gevoelige hammond- en pianoriedels van Jonny Henderson zijn een genot voor het oor. Voer voor bluezy fijnproevers die een stukje verder durven te kijken als alleen de twaalfmaten structuur.
Atreyu - Lead Sails Paper AnchorEerst even terug naar het eerdere werk van de vier heren van Atreyu uit...
Joe Henry - Civilians Joe Henry is een hele meneer in muziekland. Hij produceerde grootheden als...