Toen ze in aanraking kwam met de Franse componist/gitarist Matthis Pascaud begon haar carrière pas echt te lopen en ze werd door hem wat meer de richting van rock en blues opgestuurd. Het leverde in 2018 het album Siltane op dat veelal op traditionele bluesrock vermengt met Haïtiaanse ritmes was gebaseerd. Haar voodoo rituelen bewaarde ze voor de liveshows. Veel mensen associëren voodoo met duistere rituelen, maar enige verdieping leert ons dat dit eigenlijk helemaal niet het geval is.
Op Wayo vermengt ze Haïtiaanse voodoo ritmes met kloeke rock. Daaroverheen galmt haar stem die warm en donker overheerst zonder te irriteren. Veelal gezongen in de Haïtiaanse tweede taal (Kreyol) kunnen wij er geen touw aan vastknopen, maar enige research leert ons dat Benjamin vaak de moeilijke situatie (politiek) in haar thuisland bezingt.
De mooie opener ‘Wayo’ is behoorlijk ritmisch en klinkt wel enigszins duister en inderdaad blijven de ritmes over het hele album aanwezig, maar wanneer het vermengd wordt met stonerrock (‘Taye Banda’ en ‘Bafon’) en die karakteristieke stem van Moonlight Benjamin heeft het een verrassend effect. ‘Ouve Lespri’ schakelt een tandje terug en gaat meer richting traditionele blues dat wel weer mooi gemengd wordt met meer traditionele Afrikaanse zang. Het wat kabbelende ‘Freedom Fire’ is een rustige blues waarbij de stem met die onbekende, maar melodieuze, taal eveneens voor een aparte sfeer zorgt.
Wayo is een zeer verrassend album van een zangeres die spot met de traditionele waarden van muziek maken. Voodoo ritmes, Afrikaanse muziek vermengd met kloeke blues en stoner. Verzin het maar en als je er voor open staat kun je er best van genieten.
Somebody's Child - Somebody's ChildEen album beluisteren van een totaal onbekende band zonder ook maar enige...
Roos Blufpand - F*** De Rest En Shake ”Ik voel me kut, Fuck, De draak in m’n kop is terug, en er komt vuur uit z’n...