2023-09-27
Wanneer een band het label postrock/ shoegaze opgeplakt krijgt weet je, voordat je ook maar een noot gehoor hebt, wat je mag verwachten: teksten geschreven door een zanger die zwelgt in zelfmedelijden bij traag opgebouwde, naar een ultieme uitbarsting toewerkende muziek. Omdat uw recensent heel graag naar dit soort muziek luistert is het aan hem wel besteed, maar voor te stellen is dat wanneer je liever traditioneel opgebouwde muziek hoort dit niet je ding zal zijn.Daarmee wordt er dan wel voorbij gegaan aan de grote muzikale klasse die dit soort acts vaak herbergt. Ook ons eigen Funus, een project van multi-instrumentalist Ruben Vermeulen, laat horen uit het goede hout gesneden te zijn. Het in 2006 opgerichte project is pas toe aan haar tweede album. Het werktempo is dus ongeveer net zo traag als de muziek die Funus op Mono laat horen. Op het debuutalbum Adrift Alone haalde Vermeulen nog volop inspiratie uit black- en doommetal, maar op Mono herinneren alleen de af en toe opduikende gitaarerupties nog aan metal.
Vermeulen wordt op Mono in twee tracks vocaal bijgestaan door Sabina Knol, maar de zang van Ruben en Sabina verdwijnt vaak wat op de achtergrond en is doordrenkt met echo. Het past de muziek heel goed. Alleen in ‘Embracings Relived’ zingt Sabina meer op de voorgrond. Dat zij daarbij wat onzeker klinkt verhoogt de charme alleen maar.
Mono begint met ‘Gloom And Dusk’, een akoestisch werkje met plechtstatige zang en een krassende kraai of meeuw, maar het beklijft direct. Het daaropvolgende ‘Would You’ is ook voor een groot deel akoestisch, maar met wat drums wordt het al wat meer, maar delicaat blijft het. De eerste naam die het hoofd in schiet bij het beluisteren van het begin van Mono is Anekdoten.
Dan toch die gitaareruptie na een Pink Floyd-achtig intro in ‘Soul Faced’, ingehouden dat wel en daarna wordt het gas weer even ingehouden om ruimte te geven aan ijle, met echo doordrenkte zang. In ‘Orb Of Inner Voices’ wordt er dan alsnog flink op de gitaar geramd, samen met de ijle vocalen heeft dit een hypnotiserend effect. ‘In Never Heard’ gaat dan ook het tempo wat omhoog. Het lange afsluitende ‘On Unknown Wings’ kent een prachtige wisselwerking tussen verstilde akoestische stukjes en hardere passages en ook Ruben roert zijn stem hier wat meer. Het doet zelfs een klein beetje aan Opeth denken.
Mono is een lekker album om bij te zwelgen. De wisselwerking tussen de akoestische stukjes en gitaaruitbarstingen is mooi in balans en zorgt voor een lekkere onderhuidse spanning. Hierdoor zijn de drie kwartiertjes voorbij voor je er erg in hebt.
Ice Age - Waves Of Loss And PowerDe geschiedenis van het Amerikaanse Ice Age gaat terug naar 1991 toen de...
Aeveris - White Elephant White Elephant is al bijna een jaar geleden uitgekomen, maar beter laat dan...