2023-09-15
De geschiedenis van het Amerikaanse Ice Age gaat terug naar 1991 toen de band ontstond. Het duurde dan toch nog acht jaar eer het debuut The Great Divide het levenslicht zag. In 2001 kwam de opvolger Liberation uit en daarna werd er weinig meer van het progmetal viertal vernomen. Er werd nog wat gerommeld met een andere bandnaam en eigen beheer EP’s maar vanaf 2006 leek het definitief afgelopen. Tot veler verrassing ligt er ineens er een nieuwe plaat op tafel. De titel van het album is Waves Of Loss And Power .Op het derde album gaat Ice Age onverdroten verder waar ooit gebleven was, weliswaar met twee nieuwe leden, maar de kern van de band, bestaand uit zanger/ toetsenist Josh Pincus en gitarist Jimmy Pappas is intact gebleven zodat er in al die jaren niet veel is veranderd. Zelfs sommige songtitels verwijzen heel sterk naar songs van de eerste albums.
De muziek van Ice Age is te omschrijven als melodieuze progmetal met invloeden van Dream Theater en Styx, waarbij de band zelf namen als Queensryche, Rush en Fates Warning toevoegt. Bands die allemaal in dezelfde vijver vissen en ook allemaal een duidelijke eigen signatuur hebben en dat is nou net iets wat er bij Ice Age ontbreekt: een eigen smoel. Ice Age pikt van allemaal wat mee zonder tot echt grote hoogten te stijgen.
In meer dan een uur komen er acht songs langs die allemaal verzorgd klinken. De muzikaliteit van de heren staat buiten kijf en ook de love-it-or-hate-it stem van Josh Pincus mag er zijn, maar toch nog voor je halverwege het album bent zijn de gedachten al lang afgedwaald en is Waves Of Loss And Power muzikaal behang geworden. Een hernieuwde poging op de koptelefoon maakt het helaas niet veel beter: goede muzikanten zijn het, maar de songs beklijven niet genoeg en dat moet toch echt. Een van de weinige songs die echt lekker blijft hangen is het vrij korte ‘All My Years, een lekkere vlotte rocker waarbij er wat meer vanuit de songs wordt gedacht dan vanuit de riffs en nootdichtheid. Iets wat ook nog wel opgaat voor het eveneens vrij korte ‘Float Away’ dat inderdaad wel wat Rush invloeden laat horen.
De andere lange songs, waarvan er twee een klein kwartier klokken zijn soms echt te langdradig om te kunnen boeien. Het maakt van Waves Of Loss And Power een plaat die niet de boeken in zal gaan als een progmetal meesterwerk, ondanks de meer dan adequate instrumentbeheersing. Onverzadigbare liefhebbers van dit soort progmetal (lees: Dream Theater fans) kunnen hier misschien wel wat mee.
Behind Bars - All In Due Time Behind Bars komt, net als vele metalbands van dit moment, uit België. De...
Funus - Mono Wanneer een band het label postrock/ shoegaze opgeplakt krijgt weet je,...