2023-12-05
Wie denkt dat accordeonmuziek saai is, zal toch eens naar het album D'Accordo moeten luisteren. Bruno Galeone (accordeon, piano) en Daria Falco (zang, percussie), weten namelijk op voortreffelijke wijze het instrument aan je te verkopen. Het verveelt nergens, doordat zij voldoende variatie aanbrengen in de dertien nummers die zij ons presenteren. Daarbij roepen zij ook de hulp in van Gianni Gelao (chalumeau), Davide Chiarelli (percussie en tamboerijn) en Emanuele Coluccia (sopraansaxofoon).Het muzikale duo is woonachtig in Apulië (de hak van de Italiaanse laars) en daardoor heeft de muziek ook iets mediterraans. Zo wordt Kreta aangehaald in het instrumentale ‘Crete Sonanti’ en draagt de lokale acteur Piero Rapanà (Il Sole Nero [2007]) een gedicht voor van de haast vergeten dichter Luigi Simonetti. ‘Sogni Di Airon’ is een louter gesproken tussenstuk dat het geheel hinderlijk onderbreekt. Dat is jammer; het album is namelijk met zorg opgebouwd.
Zij weten ons langzaam te introduceren aan het geluid van de accordeon en de doordringende stem van Falco. Er zijn interpretaties van traditionele bekende folkliedjes, zoals ‘La Turtura’ en het in lagen gezongen ‘Tarentella Del Gargone’ die herkenbaar zijn. Het wordt echter pas interessant op het einde van het album. Zodra het zelfgeschreven ‘Mi Sientu’ begint wordt er een spanning opgebouwd waar je niet aan kunt ontsnappen. De intense zang van Falco wordt opgezweept door de tamboerijn van Chiarelli en komt pas aan het einde tot rust.
Diezelfde samenwerking leidt tot ‘Rom’, waar de accordeon een wat duister geluid laat horen. Het patroon dat Galeone inzet, zorgt ervoor dat Falco zich laat bezweren en met hem mee-‘scat’. Het ritme, dat Chiarelli start, laat een Arabische klank achter. De chaos die ‘La Bruja’ introduceert wordt door de sopraansaxofoon van Coluccia weggeblazen. Wat mooi om de luisteraar zo achter te laten!
Het album D’Accordo zit goed in elkaar en is prachtig samengesteld. Per compositie is er een apart vel met tekst en foto’s. Het schilderij van Fabiana Falco dat de hoes siert, is geïnspireerd door ‘L'Eclissi D'Amore’, een van de nummers hier. Het toont een zon en een maan, die hand in hand dansen. Het wordt gezien als een symbool van eeuwige liefde tussen twee tegengestelde werelden die zich dankzij een zonsverduistering heel even kunnen verenigen in een omhelzing. Laten wij dit album iets vaker draaien; het is te prachtig om enkel voor dat soort momenten te bewaren.
An'Pagay - Somin TegorVoor diegenen die zich wel eens futloos voelen, biedt het debuutalbum van...
Nordgarden - All We Need De Noorse singer-songwriter Terje Nordgarden is een artiest die al jaren...