2023-11-29
Heb je je wel eens afgevraagd wat nu een compositie tot een “(jazz) standard” maakt ? Veelal betreft het een muziekstuk dat door veel artiesten gezien wordt als een belangrijk onderdeel van hun repertoire. Het wordt door velen in hun versie op plaat gezet, waardoor luisteraars er ook bekend mee zijn. De saxofonist Efraïm Trujillo en de pianist Rembrandt Frerichs spelen hun favorieten op The Standards Collection Volume I. Hierbij nemen zij niet direct de meest voor de hand liggende nummers onder handen, maar wel die van bekende musici, uitlopend van Bill Evans tot Herbie Hancock. Het idee voor dit album kwam tot stand nadat zij beiden in 2020 in het Bimhuis ‘Peace’ van Horace Silver hadden uitgevoerd voor een coronapubliek. Deze acht-minuten ‘live’ versie staat ook op het album en laat horen hoe goed zij elkaar aanvoelen. Het is een typerend stuk voor de rest van het album, dat volstaat met complexe structuren en improvisaties. Luister maar naar ‘Voyage’ (Kenny Barron) dat met zijn a-ritmische zware opening op piano overgaat in een harmonische melodie waar de saxofoon overheen kan soleren. Knap is het tussenstuk waar zij beiden dezelfde noten spelen, zeker als Frerichs even kort afwijkt en Trujillo stoïcijns doorspeelt.
Andere noemenswaardige versies zijn ‘Seven Steps To Heaven’ van Victor Feldman, waar zij telkens terugkeren naar de herkenbare vrolijke melodie. ‘Blue In Green’ van Bill Evans krijgt hier een opfrissing. Het is juist Trujillo die excelleert op deze compositie van de ultieme jazzpianist. Met ‘Prince Of Darkness’ (Wayne Shorter) bereiken zij een eenzame hoogte. Je hoort vooral dat er het uiterste gevergd wordt van de saxofoon, waardoor je voor het eerst sympathie voelt voor de uitvoerende artiest.
Ook al zijn het slechts twee muzikanten, de manier waarop zij spelen houdt de luisteraar wel bezig. De compositie van Thelonious Monk (‘Think Of One’) is illustratief: je wordt heen en weer geslingerd door het heldere, haast klinische, pianospel enerzijds en de warme klanken van de saxofoon anderzijds. Het is knap wat de begaafde Trujillo en Frerichs laten horen, maar slechte een enkele keer weten zij een gevoelige snaar te raken. Het lijkt soms eerder een verzameling showpieces waar geen van beiden voor elkaar willen onderdoen. Het idee van jazz, waarbij emoties belangrijker zijn dan het muziekspel, wordt hier losgelaten. Hierdoor zal het album eerder in de kast van de klassieke muziekliefhebber belanden dan in die van een jazz-fan.
Damask Rose - Damask RoseHet platenlabel Rustical Records heeft kosten noch moeite gespaard om het...
An'Pagay - Somin Tegor Voor diegenen die zich wel eens futloos voelen, biedt het debuutalbum van...