2023-09-19
Hoe zal het Durand Jones vergaan zonder The Indications, de begeleidingsband met wie hij eerder drie studioplaten opnam? Twee jaar na het uitbrengen van hun laatste album, Private Space, is daar zijn debuut. Na een eerste luisterbeurt wordt duidelijk waarom hij dit solo uitbrengt. Er is geen sprake meer van de jaren zeventig smooth R&B en disco mix. Nee: hier hoor je klassieke soul vermengt met gospel, rock en jazz ,verpakt in een eigenwijze moderne cocon. Daarnaast is Wait Til I Get Over een persoonlijke plaat, waar Jones zijn leven aan ons openbaart.Zo deelt hij zijn liefdesleven met de luisteraar. Opener ‘Gerrie Marie’ is een piano gedreven ballade waarin hij zijn liefde voor haar openbaart “The whole World starts to quake under my feet./…/My Lover” . Even later beluister je op rocker ‘Sadie’ een uit de hand gelopen affaire met een getrouwde vrouw ( “Feeling lonely in a house of two/…/He got wise to our ways lately/’Cause baby, you know what we done.” . Ook zijn biseksualiteit komt naar voren in verschillende nummers. Het meest aangrijpend is dat op het soulvolle ‘That Feeling’, dat hij beschrijft als “the first breakup song I’ve ever written, and the only love song I’ve written for another man.”
De hoofdrol is echter weggelegd voor Hillaryville, zijn geboorteplaats. De plek in Louisiana - gelegen aan de Mississippi rivier - werd opgericht door ex-slaven die het gebied kregen als een vorm van herstelbetalingen na de Amerikaanse burgeroorlog. Zijn oma beschreef het steevast als “the place you’d most want to live”, maar dat was voordat crack gehele buurten deed uitsterven. Toch heeft dit arbeidersdorp met zijn eigen waarden en normen de meeste invloed gehad op dit album.
De nummers zijn wellicht hierdoor zowel opzwepend als onrustig. Luister maar eens naar de hele zware dronebas op ‘Mercy On Me’, die later terugkomt op de onrustig ballade ‘I Want You’. De onweerstaanbare gitaar op ‘See It Through’ zweept de boel op voordat de band losgaat op ‘Someday We’ll All Be Free’. Deze cover van Donny Hathaway klinkt mede door de inbreng van rapper Skypp als een nummer van deze tijd. Op het titelnummer geeft hij soul en gospel een hele nieuwe dimensie mee: met zijn eigen stem in verschillende lagen klinkt het alsof er een heel koor meezingt.
‘Wait Till I Get Over’ is een klassieker van deze tijd, net zoals WE ARE (Jon Batiste) dat is. Het is de atypische - soms onnavolgbare - inkleding door de ritmesessie van Ben Lumsdaine (drums) en Ben Meyers (bas) dat het album iets unieks geeft. Drake Ritter (gitaar) en Matt Romy (toetsen) weten daarnaast met de strijkers een dusdanig rauwe klankkleur achter te laten dat het geheel per luisterbeurt beter wordt. Jones weet zich zonder zijn oude begeleidingsband The Indications meer dan staande te houden en creëert een herkenbaar, maar eigentijds geluid.
Tennis - PollenHet zesde album van Tennis past prima bij de zomer van dit jaar. Het warme...
Gilla Band - Most Normal Zo! Deze vier Ieren moeten een hoop lol hebben gehad in de studio, getuige de...