2023-09-07
Unknown Mortal Orchestra brengt na vijf jaar hun vijfde album uit met de toepasselijke naam V. Het is een verzameling van veertien nummers, waarvan de eerste ideeën ontstonden tijdens hun optreden op Coachella in 2019. Bandleider Ruban Nielson (zang, gitaren, piano) nam toen niet alleen zijn broer Kody (drums) mee, maar ook zijn vader en moeder. De twee weken die zij daarna samen in Palm Springs doorbrachten herinnerde aan de tijd dat de ouders in showbands speelden, terwijl de kinderen in hotelzwembaden vakantie vierden. V is dan ook een familiealbum in de ruimste zin van het woord: met Maori vader Chris op verschillende blaasinstrumenten (trompet, trombone, tenor saxofoon, fluit) en Hawaï moeder haar invloed op verschillende nummers.Het album is een terugblik naar een onbezorgde jeugd met de muziek die er toen toe deed. De invloed van Prince, Beck en zelfs Christopher Cross is op de meeste nummers terug te horen. Een van de hoogtepunten van het album, ‘That Life’, heeft zelfs hetzelfde intro als ‘Billie Jean’ van Micheal Jackson. Geïnspireerd door zowel het altaarstuk De Tuin Der Lusten (Jheronimus Bosch) als de getekende puzzelstukjes van Where’s Wally, vertelt over de strijd tussen escapisme en de werkelijkheid. "Girl in the bathroom, Florida key / Certainties all away / Brother of cocaine, a tequila son-in-law / End of the world today / How do the clouds get as pink as a peach?" . Het is een van de betere nummers op het album dat niet alleen een zomers, maar ook een nostalgisch soft-rock tintje heeft.
Het is opener ‘The Garden’ dat de show steelt. Het korte piano intro, waarna een gitaarriff het geheel overneemt zal menig luisteraar direct in vervoering raken. Met een tekst als “Hold on tight, ’coz it is violent after dark in the garden” wordt je simpelweg ingepalmd. Het vloeit soepeltjes over in ‘Guilty Pleasure’, waarna de disco-funk op ‘Meshuggah’ zorgt voor een prima openingstrio. Het instrumentale tussenstuk ‘The Widow’, in een jaren zeventig jazz sfeer, brengt ons naar het volgende drieluik.
Hierin valt ‘Layla’ op, doordat het met apart gitaargetokkel een geluid creëert dat afwijkt van al het andere op het album. Het gaat niettemin moeiteloos over in het instrumentale ‘Shin Ramyun’. Langzaam maar zeker wordt je omsluierd door een muzikale mist van ruimtelijke soft rock. Vooral het elkaar opvolgende ‘Weekend Run’ en ‘The Beach’ zijn slaapverwekkend. Het duurt dan erg lang voordat je weer gegrepen wordt door een pakkende nummer: ‘I Killed Captain Cook’. Het is een akoestische ballade, gespeeld in de traditionele Hawaiiaanse stijl (Hapa-haole). Het vertelt het verhaal over de moord op de Britse ontdekkingsreiziger James Cook, nadat hij had geprobeerd de Hawaiiaanse leider te ontvoeren. Het nummer is geschreven voor zijn moeder, die dit verhaal met trots meerdere malen vertelde.
Doordat het album in verschillende stadia is opgenomen, heeft het als geheel iets onsamenhangends. De uitschieters worden getemperd door de (veelal te lange) instrumentale nummers, zoals ‘Drag’. Dit maakt het vaak tot een frustrerende luisterervaring. Dat is jammer, want de sterke nummers zijn meer dan de moeite waard.
R. Iwanski - Transformations IWelkom in het muzikale universum van R. (Rafał) Iwański . Deze Poolse...
Gari Grèu - Barka Gari Grèu is in Frankrijk bekend als MC van onder andere Massilia Sound...