2023-11-13
Op het album Ségou To Lagos legt Solomane Doumbia ons uit hoe de afrobeat van Mali naar Nigeria is gekomen. Avonden lang componeerde hij nummers op zijn gitaar, waar hij dan later via zijn computer ritmes onderzette. Als percussionist voor Salif Keita heeft hij meer dan voldoende ervaring opgedaan om bevriende Malinese muzikanten te dirigeren hoe hij wil laten klinken. Het valt op, dat de afrobreat zoals wij die hebben leren kennen, niet direct boven komt drijven. Dat kan komen doordat de Duitsers Fabian Engwicht en Oliver Fox van Omniversal Earkestra de blaaspartijen er later inspeelden vanuit een Berlijnse studio. Ondanks de afstand past het perfect in het geheel. Doumbia heeft muziek met de paplepel ingegoten gekregen: zijn vader speelde zeer verdienstelijk de balafoon (een marimba waar fleskalebassen onder hangen, dienend als klankkast). Het gezin reisde in meer dan vijf jaar tijd van hun woonplaats in de Wasulu regio (Mali) naar de hoofdstad Bamako, waar vader zorgde voor het inkomen door te spelen in de verschillende dorpen die zij aandeden. Zoon Solomane trok jaren later met zijn oudere broer Madou Fakoly Doumbia de wijde wereld in, waar hij al snel in contact kwam met Salif Keita. Hij zou hem begeleiden van zijn beginjaren in Abidjan, waar zij elkaar leerden kennen, tot aan 2013.
Het titelnummer is echter een ode aan de andere grondlegger van de afrobeat, Tidiani Koné. Hij was het die de volksmuziek van de Wasolo (Mali, Guinée, Ivoorkust) liet samenkomen met de highlife muziek uit Ghana en later Nigeria. Door de koloniale zeeroutes in de negentiende eeuw werd dit een wijdverspreid muziekgenre. Op ‘Ségou To Lagos’ hoor je hoe Doumbia een melodie van de Wasolo folklore oppakt en het bewerkt tot een onmiskenbaar moderne afrobeat nummer. Hierbij verdient de drumpartij van Nathaniel Dembele ( Songhoy Blues) alle eer.
Het album staat vol met prachtige nummers, waar de door Oumar Kouyate bespeelde djeli n’goni een centrale rol inneemt. Het is vooral genieten op ‘Diarabi’, waar een prachtige saxofoonsolo (Fox) gevolgd door een even zo prachtige trompetsolo van Engwicht. Met het gevoelige ‘Kele’, het farfisa orgel op ‘Farafina’ en de verrassende synthesizeropening van ‘Lamini’ wordt je als luisteraar even een andere wereld ingezogen. Je zou zo het vliegtuig willen nemen om het eens in Mali of Nigeria te gaan beluisteren.
Refree - El Espacio EntreWanneer je het onlangs uitgebrachte album van Raül Refree beluistert, is...
PoiL Ueda - PoiL Ueda Het album PoiL Ueda is meer dan een samenwerking tussen de Franse...