2023-10-18
Markus Popp is de personificatie van de ‘ambient glitch’ muziek. Al in het begin van de jaren negentig experimenteerde hij met muziek waarbij het eindeloos herhalen van stotterende synthetische klanken centraal staat. Dit werd de signatuur van Oval, dat als band werd opgericht totdat uiteindelijk Popp als enige overbleef. Na het uitbrengen van Ovalcommers in 2001, het jaar dat Björk samples van zijn Systemisch [1994] gebruikte op Vespertine , besloot hij de muziekwereld de rug toe te keren. In 2010 keerde hij terug met de EP Oh en dubbelaar O.Nu brengt hij Romantiq uit, dat zijn oorsprong vond in een gezamenlijk project met digitaal kunstenaar Robert Seidel voor een grootse opening van het Deutsches Romantik-Museum in Frankfurt. Popp gebruikte de negentiende-eeuwse kunst in al zijn facetten (inclusief literatuur, muziek en architectuur) als inspiratie voor tien composities. Hij simuleert hiervoor verschillende muziekinstrumenten en verwerkt deze in een digitale vorm, waarbij hij de klanken van deze instrumenten manipuleert. Zoals hij zelf toelicht: “I’m not a composer, I’m just beta-testing software like everybody else is”.
De verkregen geluiden klinken hierdoor hard en soms zelfs onnatuurlijk. Dat geldt met name voor het lange muziekstuk ‘Touha’, waar het lijkt alsof een glazen xylofoon continue tegen een orkest inspeelt. Dit orkest is op zijn beurt opgebouwd uit strijkers die elkaar in een tegenstrijdig ritme uitdagen. Daar waar pianoklanken domineren is nog meer aan de hand: ‘Wildwasser’ heeft a-ritmische aanslagen, waarbij een trombone het thema herhaalt. Op ‘Lyriq’ lijken de tonen uit de lucht te vallen als kleine melodieuze hagelsteentjes, terwijl ‘Rytmy’ heel minimalistisch overkomt.
De overige stukken klinken al net zo wonderlijk mooi in de oren. Het knisperende geluid van opener ‘Zauberwort’ zet de toon voor een album dat bij elke beluistering iets meer blootgeeft. ‘Amethyst’ is het meest aansprekende nummer, al combineert hij hier chromatische akkoordenschema’s met klinische harpnoten in een ‘glitch’ beladen klankbord. Het komt prachtig uit de verf. Dat geldt ook voor ‘Okno’ dat zo lijkt te zijn weggelopen uit een science fiction soundtrack. ‘Glockerenton’ is daarentegen zwak, waar ook Popp maar geen goed einde aan kan maken.
Na het debuut in 1993 met Wohnton , waar ‘glitch’ zijn intrede deed, heeft Oval een eigen manier van elektronisch componeren ontwikkeld. Oval weet op Romantiq een gevoelige (digitale) snaar te raken, die ver verwijderd klinkt van eerder uitgebracht werk, zoals de energieke Popp [2016] en Scis [2020]. Hij is teruggekeerd naar electro-akoestische experimenten, maar wat klinken die toch prachtig.
Craven Faults - StandersHoe vertaal je (industriële) landschappen in muziek? Dat is een vraag die...
Zuco 103 - Telenova Het trio Zuco 103 , bestaande uit de Nederlandse drummer/percussionist...