2024-04-15
Met het album Soulbeat Incarnate heeft PD Martin een debuutalbum uitgebracht dat al in 2023 officieel is gepresenteerd en even aan de aandacht is ontsnapt. Geheel onterecht zoals inmiddels is gebleken want dat men in België al langer bekend is met de juiste bestanddelen uit het bluesidioom is natuurlijk al lang geen geheim meer. De blues zit er als het ware in de cultuur geworteld. Vraag het de vele bluesminnende liefhebbers uit Nederland die jaarlijks de kwalitatief hoogwaardige festivals van onze Zuiderburen weten te vinden. Kijk eens naar alle grote namen die er de afgelopen veertig jaar op het podium van Blues Peer hebben gestaan. De organisatie van het prestigieuze evenement mag onderhand het predicaat ‘legendarisch’ wel eens aan het festival toevoegen. Dat de allergrootste namen van dit zo geliefde genre hun sporen daar achterlaten is dan ook logisch. Steeds weer raken aanstormende talenten besmet met het bluesvirus om vervolgens nooit meer te genezen. We kennen recente voorbeelden als Guy Verlinde, Travellin’ Blue Kings en vooral The BluesBones die in Nederland kunnen rekenen op een trouwe fanschare waarvan de omvang na ieder optreden toeneemt.Nu is er dan PD Martin dat als trio begon maar inmiddels met de toevoeging van een toetsenist doorgaat als kwartet. Het veertig minuten durende visitekaartje bevat elf zelfgeschreven tracks die afkomstig zijn van Piet Vercauteren, een muzikale veelvraat als het gaat om blues en allerlei aanverwante stijlen maar bovendien graag ”de soulbeat incarneert”, dus een vleugje soul of dampende funk toevoegt als het nodig is. Komt dat mooi uit wanneer je over een bassist als Joris Holderbeke en drummer Rien Gees kunt beschikken, de ritme-tandem waarmee een solide fundering wordt neergezet zoals ‘Strip It Down’ laat horen. De achtergrondvocalen, fijne sax-solo en warme hammond-klanken zorgen voor een goed gevulde sound maar de band laat vervolgens als viertal blijken het met een groovende boogie-blues zoals in ‘Artificial State Of Misery’ ook zonder toeters en bellen uitstekend af te kunnen. De Westcoast Swing in ‘Too Good To Be True’ laat gitaarspel horen van een bijzonder niveau. Prettig is daarbij het ietwat rauwe randje op de stembanden van Vercauteren dat nergens geforceerd aanvoelt. Daarnaast wordt er ook nog eens muzikaal zoveel variatie geboden dat je geen moment het idee hebt dat dit pas de eerste worp is van dit bluesmonster. PD Martin is duidelijk klaar voor het grote werk. Laat het festivalseizoen maar weer snel aanvangen.
Abe Partridge - Love In The DarkZoals een priester de mensen in de kerk emotioneel weet te bereiken tijdens...
Matt Andersen - The Big Bottle Of Joy Matt Andersen uit Canada brengt met The Big Bottle Of Joy zijn tiende...