RECENSIE: Abe Partridge - Love In The Dark

Abe
recensie cijfer 2024-06-06 Zoals een priester de mensen in de kerk emotioneel weet te bereiken tijdens zijn dienst, zo probeert Abe Partridge zijn publiek te raken met zijn muziek. Althans, zo luidt de missie die de uit Mobile, Alabama afkomstige singer-songwriter/performer zichzelf ooit ten doel stelde.

Op het vorig jaar verschenen Love In The Dark staan tien zelfgeschreven tracks en één cover die aanvankelijk in 2020 zouden worden uitgebracht maar door de welbekende pandemie toch maar even in de wachtkamer werden geparkeerd. Zodoende hebben de liefhebbers van zijn werk, wanneer we een live-tussendoortje niet meerekenen, maar liefst vijf jaar moeten wachten op een opvolger van Cotton Fields And Blood For Days, zijn vorige meesterwerkje.

Voor dit laatste album neemt Partridge de luisteraar mee in de wereld van de religieuze muziek uit de zuidelijke staten van de States. Een bekende omgeving voor de predikant die in het verleden dikwijls dreigde af te glijden, maar steeds weer met behulp van de Heer het rechte pad wist te vinden. Door zich af te zonderen in het Appalachengebergte van Kentucky hoopte hij voor eens en voor altijd alle kwade verleidingen weerstand te kunnen bieden maar de, vooral donkere kant van de blues zoals Son House die vertolkte en de gezongen verhalen van Townes Van Zandt, zoals hij die ervaarde tijdens een rondreis, bleken een te grote impact te hebben achtergelaten.

De rauwe stem van Partridge roept al snel vergelijkingen op met een artiest als Tom Waits, maar dat is voornamelijk gebaseerd op het ietwat absurde karakter van de muzikale collages of soundscapes zoals die op Love In The Dark te vinden zijn. En dan begint het album nog wel met een uiterst breekbaar akoestisch liedje, dat tevens de titeltrack vormt, waarin hij zichzelf introduceert en uitlegt dat hij priester werd om zodoende eindelijk het podium te krijgen waar hij altijd naar zocht, maar nooit kreeg omdat hij eigenlijk niets te vertellen had.

In het zes minuten durende epos ‘Abe Partridge’s 403d Freakout’ gaan we de ware Abe leren kennen. Plotseling is daar “The Devil’s Playground” waar het werkelijk een grote puinhoop is en wij maken er allemaal deel van uit. De link tussen Einstein en The Beatles wordt daarnaast nog even glashelder uitgelegd. We zouden nooit The White Album hebben gehoord wanneer Paul McCartney John Lennon niet had ontmoet: “Einstein heeft weliswaar een cool kapsel maar ik betwijfel If he could Twist & Shout” , aldus Abe. Het akoestische ‘When You Go Down’ is inderdaad alsof we hier met een brave versie van Waits te maken hebben.

Vocaal gezien worden er geen potten gebroken maar het klinkt allemaal verrekte oprecht. Zelfs als hij vertelt ooit te zijn verdwaald in ‘The Strawberry Fields’ om vervolgens voor enkele jaren in een ‘Magical Mystery Tour’ te belanden.
Hoogtepunt is het wonderschone en gevoelige duet met Molly Thomas in ‘Young Love (Alabama Skies)’, alsof Emmylou Harris in haar beste jaren voor even de studio kwam binnen lopen. Vervolgens viert de waanzin hoogtij wanneer Partridge het over een geheel andere boeg gooit in ‘Alabama Astronauts’. Het zijn deze uitersten die het beluisteren van Love In The Dark niet bepaald gemakkelijk maken. Fascinerend en avontuurlijk is het daarentegen weldegelijk. De toekomst zal moeten uitwijzen of we hier wellicht toch niet te maken hebben met een meesterwerk.
Recensent:Jeroen Bakker Artiest:Abe Partridge Label:Eigen Beheer
Tuffy

Dan Tuffy & Song Crew - Country StarUit Australië komt Dan Tuffy . Hij begon als zanger/bassist in de band Wild...

PD

PD Martin - Soulbeat Incarnate Met het album Soulbeat Incarnate heeft PD Martin een debuutalbum...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT