Waar de Big Low platen een wat donkere klank hadden à la 16 Horsepower is Country Star wat toegankelijker, hoewel het zeker een vertellende stijl behoudt. Voor de frasering van zijn zang gebruikt Tuffy een stijl die nogal schatplichtig is aan The War On Drugs. Bij tijd en wijle is het meer spoken-word dan zingen en dat is iets waar je van moet houden. Het zorgt ervoor dat je je aandacht meer op de tekst vestigt. Die gaan van adviezen als ‘Don’t Smoke in Bed’ tot de beschrijving van een rusteloze ochtendwandeling in ‘Silver Morning’ of de vlucht van de Diamantastrild, een vogel die eigenlijk alleen in Australië voorkomt. Deze thematiek en het gebruik van galm op de drums en de gitaren zorgen voor een mooie sfeer; je ziet eigenlijk de hele plaat een dorre vlakte voor je met daarop alleen wat rollende stofballen. Door het gehele album heen zijn er subtiele piano’s, orgels en koortjes te horen en op ‘Man Of Feeling’ komen de vrouwelijke stemmen naar de voorgrond, wat een prettig contrast geeft. Het compenseert ook het feit dat de meeste nummers niet echt uitblinken in originaliteit voor wat betreft de akkoordprogressies. Iets wat overigens geen enkel probleem is als je als luisteraar gefocust bent op de teksten.
Op een eerste luisterbeurt doet Country Star, met name in de eerste tracks, ietwat gezapig aan, maar in het verdere verloop blijkt dat toch erg mee te vallen. De basis blijft gelijk, maar doordat er veel variatie zit in drums, gecombineerd met backing vocals en de timing van Dan Tuffy, is het best een boeiend album, dat meer waarde krijgt als je hem vaker opzet. Iets dat met een lengte van vierendertig minuten geen enkel probleem is.
The Bluesbones - UnchainedVol verwachting is er uitgekeken naar het nieuwe album van The BluesBones ....
Abe Partridge - Love In The Dark Zoals een priester de mensen in de kerk emotioneel weet te bereiken tijdens...