2023-12-23
De kerstboom optuigen als het buiten guur is. Oma’s appeltaart eten. Een avond bijkletsen met een jeugdvriend. Sommige dingen veranderen nauwelijks en dat maakt niet uit. Ze zijn gewoon goed zo. Hetzelfde geldt voor de muziek van Jason Isbell And The 400 Units. Ze leveren sinds 2009 een sterkte mix van americana, rock en country, waarin Isbell vertelt over een scala aan onderwerpen. Zo ook op CD nummer acht: Weathervanes, een zelfgeproduceerd album dat onverminderd goed is.Het allerbeste van dit album is dat het zo echt is dat je er stil van wordt. “Did you ever love a woman with a death wish?”, is het eerste wat je hoort als je de CD opzet. “Oh and did you ever catch her climbing on the rooftop/higher than a kite, dead of winter in a tank top”. Die komt wel binnen. En dat is pas het begin - er zijn pas drieëntwintig secondes voorbij.
Wat volgt zijn nog twaalf nummers over persoonlijk leed of ervaringen van anderen. Neem ‘The King Of Oklahoma’ die zijn hele leven in ziet storten nadat hij verslaafd raakt aan de pillen die hij slikt voor zijn rugpijn na een val van een ladder. Of een uitgeblust persoon die mindfullness probeert, maar er helemaal klaar mee is: “Yes, I’ve tried to be grateful for my devils and call them by their names/but I’m tired and by the middle of the morning I need someone to blame.” Echt bloedmooi is het intieme ‘Volunteer’, over een jongen die van pleeggezin naar pleeggezin wordt gepingpongd. Het vioolspel en de samenzang van Amanda Shires maakt het emotionele schouwspel compleet.
Des te beter wordt het nog doordat de emotie zo voelbaar is. Dat komt allereerst door de zang: Isbells stem is naast duidelijk ook rauw. Met deze invoelbare stem zingt hij af en toe op vol volume. De intrigerende tekst wordt daardoor een echte uitroep, bijvoorbeeld op “Yes, I’ve tried” hierboven. Daar is de onmacht voelbaar. Ook de muziek is passend gearrangeerd. Klein bij intieme momenten en hard op het juiste moment. Een goed voorbeeld is ‘Save The World’, een nummer over opvoeden in de omgeving van een school shooting. Isbells gedachtes over de schoolgang van het dochtertje veranderen en na “something’s changing in my head” klinkt voor ieder refrein een drumroffel, waardoor je echt voelt dat het menens is.
Lang geleden dat een songtekst me zo pakte. Niet één, maar een album vol. Het blijft niet alleen bij goede lyrics, de instrumenten dragen ook bij aan de puurheid. Goed gecomponeerd en uitgevoerd, zoals we van hem en zijn band gewend zijn. Grijsdraaien en op naar de volgende.
Peuk - Escape SomehowHet Belgische trio PEUK laat op Escape Somehow horen dat er nog leven zit...
Island Of Love - Island Of Love Als je de eerste band bent die zich mag aansluiten op het label Third Man...