Vanishing Twin - Afternoon X Recensie op Podiuminfo

2024-01-19 Vanishing Twin is een experimentele groep uit Londen en bestaat tegenwoordig uit drie muzikanten. De oprichter en vaste kracht is singer/songwriter/multi-instrumentalist Cathy Lucas, die eerder in My Sad Captains en Fanfarlo zat. Zij vernoemde de band naar haar identieke tweelingzus, die nooit geboren werd. (Een “vanishing twin” is een lege vruchtzak welke overblijft als bij een tweelingzwangerschap één kind overlijdt). Op het vierde album, Afternoon X, wordt zij bijgestaan door bassist Susumu Mukai (aka Zongamin) en drummer/percussionist Valentina Magaletti (Bat for Lashes, Holy Tongue, Tomaga, Moin), die zij nog kende uit haar Fanfarlo tijd. Het trio staat garant voor een gezonde portie minimalistische kosmische rock, post-punk en dromerige psychedelische pop, waar chaos en rust elkaar afwisselen.

Het ultieme voorbeeld hiervan is het nummer ‘The Down Below’. Het acht minute durende muziekstuk is opgedeeld in verschillende secties, waarbij het lijkt of het aan elkaar geplakt is. De initiële basis wordt gevormd door de akoestische gitaar van Arthur Sajas, die het een Latijns-Amerikaanse tintje meegeeft. Als later de gemanipuleerde sitargeluiden toegevoegd worden, komen de psychedelische jaren zestig om de hoek kijken. Magaletti geeft met haar percussie een eigen invulling. Als Lucas “Revelation! Revelation! It’s all a revelation!” fluistert, is het diezelfde Magaletti die het nummer even overneemt om kort erna toch weer naar het oorspronkelijke ritme terug te gaan. Lucas maakt er een einde aan door in gelaagde harmonie “America! America!” te zingen.

Eenzelfde sfeer hangt er op ‘Lazy Garden’, waar Sajas zijn gitaar verruilt voor een fluit. Het maakt het er niet toegankelijker op. Voor diegenen die op zoek zijn naar prettig in het oor liggende melodieën is er het titelnummer ‘Afternoon X’. De heerlijk basriff van Mukai wordt aangevuld met bijzondere synthetische geluiden. Hoe dansbaars het ook is, het past goed prima binnen het albumconcept. Zeker als je het naast de staccato-funk van ‘Marbles’ legt.

Anders is dat op ‘Brain Weather’, dat laat horen hoe, onder gevarieerde synthesizerloopjes, Lucas haar stem als instrument gebruikt. Na enkele simpele ”Da Da Da”’s zingt zij daarna zo hoog en onduidelijk dat enige tekst niet ter zake lijkt te doen. Zij hypnotiseert de luisteraar even later met haar stem op ‘Lotus Eaters’. De zwoele bas van Mageletti heeft ons dan al in een wereld gelokt waar elektronische harpgeluiden en bromvliegen elkaar afwisselen. We eindigen in een Zuid-Aziatische tempel, waar Lucas op het minimalistische Subito ons blijft vragen “What are we waiting for?” . Het geeft een passend mediatief einde aan het geheel.

Afternoon X klinkt wat bescheidener dan voorgangers The Age of Immunology [2019] en Ookii Gekkou [2021]. De toon is ingetogener, al heeft Vanishing Twin niets van het experimentele verloren. Toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat dit een tussenalbum is: het is wachten op spektakel dat nog moet komen.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Vanishing Twin Label:Fire Records