Nu is er dan Clear Pond Road. Dit album ligt in ieder geval niet direct in het verlengde van de voorganger. Waar Possible Dust Clouds ook nummers bevat, gedreven door de elektrische gitaar is Clear Pond Road met name gevuld met akoestisch gitaarspel. Op het nummer ‘Dandelion’ worden strijkers toegevoegd, wat goed werkt. De karakteristieke zangstem van Hersh zal echter altijd voorstanders en tegenstanders hebben. Op ‘Thank You Corner Blight ‘zijn snaar- en strijkinstrumenten te horen, wat het een stemmig nummer maakt. Verder zijn er weinig toeters en bellen te horen, maar gitaar en zang die het hele album vormen.
Dat het album grotendeels akoestisch is en zonder opsmuk moet zeker niet verward worden met saai of spanningsloos. Er hangt een prettige melancholische sfeer zonder heel zwaar te zijn. De CD kent niet direct uitschieters, maar nergens zakt het in en is het dit keer ook niet wachten op de gruizige rock van de voorganger. Hersh is op haar best in het schrijven van mooie, diepgaande en breekbare luisterliedjes en daar staan er genoeg van op. Op Clear Pond Road krijg je het gevoel dat je als luisteraar in kleine verhaaltjes bent beland. Je ziet denkbeeldig Hersh al zitten op een podium met wat gedimd licht, kruk, en vingers langs de snaren bewegend.
Radian - Distorted Rooms Radian heeft het super naar hun zin in Wenen. Dit drietal ziet deze stad...
Squirrel Flower - Tomorrow`s Fire Squirrel Flower is de one woman band van Ella O’ Connor Williams. De...