2024-04-05
Shadwick Wilde zou je kunnen kennen van de band Quiet Hollers, die met ‘Mont Blanc’ [2015] een bescheiden hitje had. Hij begon zijn muzikale carrière echter op zijn achttiende als gitarist voor de hardcore band Iron Cross. De jaren van verslaving die volgden schreef hij van zich af op zijn eerste soloalbum Unforgivable Things [2010]. In 2020 komt hij pas toe aan het schrijven voor de opvolger. Hij nam deze op in de Cartoon Moon Studio in Nashville van Ken Coomer (Uncle Tupelo, Wilco Margo Price, Al Green) met lokale sessiemuzikanten.Op Forever Home wordt het duidelijk dat Wilde zijn plek in de wereld heeft gevonden. Na jarenlang rondzwerven (van San Francisco tot Boston en van Havanna tot aan Amsterdam) met zijn activistische moeder weet hij zich uiteindelijk te nestelen met zijn vrouw en dochter in Kentucky. Het is geen gemakkelijke reis voor hem geweest. Desondanks, horen we dat hij de toekomst met volle moed tegemoet treedt. Dat laat hij al weten op het eerste nummer ‘Easy Rider’ (“I’m your easy rider, your precious cargo is safe with me”), waar hij ook een stukje zelfreflectie in weet te stoppen ( “Don’t worry momma, I drive real, real slow these days”).
In eerste instantie denk je met een album vol met Amerikaanse folk en alternatieve country van doen te hebben, maar Wilde weet keer op keer te verrassen. Zo komt zijn onzekerheid naar voren op ‘Without You’ (“I don’t wanna leave this place without you – but everybody leaves alone” ). Zijn stem lijkt ver weg, maar de muziek klinkt vol en galmt lang na. Op ‘Better Version Of You’ doet hij er nog een schepje bovenop en horen we zelfs mariachi trompetten klinken als hij zijn vrouw toezingt: “You know you’re beautiful, That’s why I tell you all the time”. Hiertussen zit dan weer een akoestische serenade, ‘Two Girls With Hazel Eyes’, aan diezelfde vrouw en hun pasgeboren dochtertje.
Wilde pende in een jaar drie albums, waaronder het vorig jaar verschenen album Forever Chemicals voor zijn band Quiet Hollers en deze Forever Home. Het toont aan hoe veelzijdig hij is. Diegenen die kunnen genieten van mooie, af en toe hartverscheurende, persoonlijke teksten over Amerikaanse rootsmuziek, kunnen geen buil vallen aan Wilde’s soloplaat. Het is een ruwe diamant die bij elke luisterbeurt meer gaat glinsteren.
Bombino - SahelEen handvol liefhebbers van gitaarmuziek weten Bombino , de groep geleid...
Ben Folds - What Matters Most In de jaren negentig was Ben Folds Five een vreemde eend in de bijt der...