2023-12-21
Een handvol liefhebbers van gitaarmuziek weten Bombino, de groep geleid door Touareg folkheld Omara Moctar, inmiddels wel te vinden. Is het niet van zijn virtuoze gitaarspel dan is het wel van de talloze festivals waar zij in het afgelopen decennium hebben gespeeld. Nu is er een nieuw album: Sahel. Daarop is veel hetzelfde gebleven. Alleen Moctar spreekt zich nadrukkelijker uit namens zijn volk. Buiten kijf staat natuurlijk dat je blijft smullen van hoe de Afrikaanse Jimi Hendrix gitaar speelt. Van akoestische in bijvoorbeeld ‘Alwane’ tot elektrisch in ‘Darfuq’. Het blijft niet bij deze twee categorieën, alles wat op eerdere gemengd werd, zit nu ook weer in de mix: het reggae ‘Si Chilan’, het bluesy ‘Nik Sant Awanha’ en het rockende ‘Darfuq’. Echt blues of rock is misplaatst, want er klinkt zoveel Noord-Afrikaanse volksmuziek door. Neem de zaghrouta, de hoge traditionele roep, en de handklap. Door deze mengelmoes van genres brengt Bombino al sinds 2010 een vernieuwend geluid. Er wordt alleen op deze plaat weinig nieuws toegevoegd aan dit typische Bombinomengsel.
Wat eruit springt is het wonderschone ‘Ayo Nigla’. Vanaf de eerste klanken geeft het zoveel rust. De akoestische tokkel, de zachte zang, de vingerknip, het trommelgeluid. Ineens bevind je je in de zon voor een bedoeïenentent in de Sahara. Een welkome afwisseling in het vrieskoude Holland. Ook ‘Si Chilan’ valt op: het enige nummer op dit album met de lead back reggae-vibe. Zachtjes heen en weer wiegen met de zon in je kop, fijn. Het meest kenmerkend Bombino is opener ‘Tazidert’: loopjes vanaf seconde één, snelle drum, genieten.
Maar wat hij precies zingt, geen idee. Naja, op de titel van ‘Mes Amis’ na dan. Is het erg dat we de tekst niet kunnen analyseren en interpreteren? Nee, want het is muzikaal gezien een hoogstandje. Maar de kans is groot dat je nu wel de moraal van het verhaal mist. Op het pr-blaadje is te lezen dat de band de verschillende Touaregvolkeren in het noorden van Afrika (de Sahel) wil vertegenwoordigen: “So many of the Touareg people are denied or deprived of certain basic necessities”, aldus Moctar. “I want to get people thinking about the Tuareg, to represent those people who haven’t been represented.” Sahel is dan ook zijn meest geëngageerde werk tot nu toe.
Jammer alleen dat de gemiddelde Nederlander de boodschap niet meekrijgt, simpelweg omdat wij de nomadentaal niet machtig zijn. Je kunt natuurlijk een vertaaldienst gebruiken of wat in de rondte googelen, maar het wereldwijde web voorziet alleen ‘Tazidert’ van context. Eerder stond in ieder geval achter de titel tussen haakjes de Engelse vertaling. Dat was nu ook duidelijker geweest.
Al met al is deze plaat vol woestijnblues en Sahararock het luisteren waard, zeker als je van gitaren houdt. Wat je niet hoort, is de politieke boodschap, maar wat wel duidelijk wordt, is dat deze man met recht ”The King of Shred” wordt genoemd.
The Last Hurrah (!!) - Modern Nostalgia The Last Hurrah hield menig muziekliefhebber in spanning. Zullen ze met hun...
Shadwick Wilde - Forever Home Shadwick Wilde zou je kunnen kennen van de band Quiet Hollers, die met...