2024-04-11
The Last Hurrah hield menig muziekliefhebber in spanning. Zullen ze met hun vijfde album hun weg vervolgen in harmonische americana, zoals zij dat deden op hun vorige twee albums? Of zullen zij terug gaan naar lange mediatieve composities zoals in hun beginjaren? Uiteindelijk is Modern Nostalgia een beetje van beiden geworden. Oprichter/producer Hans Petter Gundersen (gitaren en toetsen) heeft zich laten leiden door de samenwerking van geliefde musici die spontaan ontstond.Nadat hij samen met Cecilie Leganger (piano) naar het Noorse platteland verhuisde, brak al snel COVID uit. In hun kelderstudio bracht hij vrienden, zoals Stein Inge Brækhus (drums), Nora Yuyue Zheng (guzheng), Andreas Nausdal (basgitaar) en Mari Persen (viool) samen. Zij zorgden voor een nostalgisch geluid, zoals we dat kennen uit de jaren zestig. Denk hierbij aan de typische klanken die zowel de Franse pop als filmmuziek of folk in die tijd tekenden. Je hoort dat het album is beïnvloed door een scala van diverse artiesten zoals Serge Gainsbourg, Bert Jansch, Nick Drake, John Barry, Robert Wyatt, France Gall, Stephen Stills, Sandy Denny, Gene Clark, Françoise Hardy en John Martyn.
Het album is in twee stukken op te delen. Gundersen laat Maria Due, met wie hij al meerdere albums heeft opgenomen, de eerste zes nummers zingen. Na het instrumentale intermezzo, ‘Modern Nostalgia’, nemen zijn drie favoriete Amerikaanse artiesten de zang over. Tim Scott McConnell, Foster Timms en Shane Alexander, bezingen de laatste vier nummers van het album. Dat maakt een wezenlijk verschil: de fragiele (en af en toe niet toonvaste) hoge zang van Due brengt de luisteraar in een andere sfeer dan de donkere klanken van de mannelijke zangers. Als zij op opener ‘Civilized Wilderness’ zingt “Crack me open, do your worst and then leave me broken and make me thirst” , voel je je oncomfortabel. Wanneer McConnell op ‘Internet Troll’ het heeft over “I have a stranger in me, that I don’t want her to see. It’s a mean little devil trolling online, but when I’m with her I’m perfectly fine” frons je even met je wenkbrauwen.
Ook al zal menig luisteraar een voorkeur hebben voor wie hen toezingt; het neemt niet weg dat elk nummer, hoe origineel ook, ergens aan doet denken. De een zal de kermismuziek van het Franstalige ‘L’Albatros’ waarderen, terwijl een ander de langzame americana van ‘Paradise’ liever hoort. Daar staat tegenover dat het door Due gezongen ‘Time Heals Wound’ een pareltje is die elke muziekliefhebber op prijs stelt (“The future is just a forecast of weathered highs and lows”). Evenzeer geldt dat voor de afsluiter ‘Healing’, waar de warme stem van Alexander zijn toekomst op zoekt (“I was searching for a future ‘course I didn’t have a past”). Het maakt Modern Nostalgia een prachtplaat voor alle seizoenen.
Declan Welsh & The Decadent West - '2' Declan Welsh & The Decadent West is een viertal uit het Schotse...
Bombino - Sahel Een handvol liefhebbers van gitaarmuziek weten Bombino , de groep geleid...