2024-12-30
Een toevallige ontmoeting in Bath waar de Senegalese muzikant Amadou Diagne op straat de Frans-Amerikaanse Cory Seznec ontmoette, heeft geleid tot een samenwerking onder de naam Touki, dat in het Wolof, een taal die gesproken wordt in West-Afrikaanse landen, 'Reis' betekent. Het debuutalbum van de twee verscheen ruim vier jaar geleden en daarmee is het onlangs verschenen Plastic Man de opvolger van Right Of Passage.Diagne is een bekende naam voor de liefhebbers van de kora-muziek, een snaarinstrument dat ook wel Afrikaanse harp wordt genoemd. Hij heeft het instrument zelf leren bespelen en besloot daarnaast om ook het gitaarspel onder de knie te krijgen. Het is niet verwonderlijk dat hij daarin ook zijn eigen, en dus unieke stijl ontwikkelde. De ontmoeting met Seznec, een multi-instrumentalist, maar ook een begenadigd singer-songwriter, bleek de basis te zijn van een bijzonder muzikaal verbond waarin meerdere culturen, Oosterse en West-Afrikaanse, bij elkaar kwamen en wonderwel ook probleemloos in elkaar pasten. Met de Amerikaanse cellist en violist Duncan Wickel, bassist Oscar Cainer en de Ethiopische Endris Hassen die de Masenqo bespeelt, een eensnarig strijkinstrument waarbij gebruik wordt gemaakt van een stemschroef die kan worden aangepast aan de stem van de zanger, is het een behoorlijk intercontinentaal project geworden en dat brengt logischerwijs de nodige variatie met zich mee.
Zo is er het instrumentale 'Wenchi Breakdown' met een voorname rol voor de banjo die zo uit de Amerikaanse bluegrass lijkt te zijn ontsnapt, maar heel goed samengaat met het opgewekte Afrikaanse ritme en tevens een goed inzicht geeft in de vakbekwaamheid van de gehele band. Geslaagd is ook de combinatie van twee talen en ook twee stemmen in het prachtig gezongen 'Don't Look Away' dat tot de meest ingetogen momenten van het album behoort. In het vlotte 'Djarama' dat opgedragen is aan de hardwerkende Senegalese vrouwen gaat het er iets traditioneler aan toe en is er een voorname rol voor de percussie-instrumenten die het tempo nadrukkelijk omhoog stuwen.
Het belangrijkste is echter de titeltrack 'Plastic Man', dat gezien kan worden als een regelrechte aanklacht tegen de milieuvervuiling, maar tevens oproept tot actie om de klimaatverandering tegen te gaan. Het hoesontwerp laat een prachtig Libisch woestijnlandschap zien dat ontsiert wordt door plastic afval, drinkflesjes die vermoedelijk zijn achtergelaten door opgejaagde vluchtelingen. Dit en allerlei andere sociale en economische vraagstukken worden in de teksten op het album doorgenomen in duidelijke bewoordingen voor wie de taal beheerst. Wie de hier besproken ernstige problemen, en politieke uitdagingen, waar de landen aan de West-Afrikaanse kust mee te kampen hebben, voor even kan parkeren, is er van een rijkelijk gevuld muzikaal palet te genieten dat geen moment verveeld.
Voor de vele liefhebbers van het succesvolle en met een Grammy Award beloonde Talking Timbuktu dat Ry Cooder maakte met Ali Farka Touré, is Plastic Man een absolute aanrader die gezien kan worden als het vervolg dat die twee nooit meer hebben gemaakt. Om het als verplichte aanschaf te bestempelen gaat wat ver, maar voorbij gaan aan dit uitermate interessante album is een gemiste kans.
Gonçalo Almeida & Rutger Zuydervelt - Eventual Rutger Zuydervelt is een veelzijdige muzikant, die zo veel mogelijk de...
The Wreckery - Fake Is Forever The Wreckery is een Australische band die in 1985 werd opgericht en na twee...