2024-08-22
Wel eens gehoord van Mama Sissoko? Hij zal niet op veel lijstjes voorkomen als beste gitarist ter wereld. Toch werd deze Malinese zanger/gitarist ooit gevraagd door Santana en Herbie Hancock om met hen mee te spelen op het Montreux Festival in 2004. Hij won in 1970 de Ebony Guitar prijs en mocht hierna optreden voor zowel Haïlé Sélassié als Che Guevara. Toch is het niet gek dat veel muziekliefhebbers hem niet kennen: hij bracht maar twee eigen albums uit, Amours Jarabi [1997] en Soleil De Minuit [1999]. Doordat hij vorig jaar de “Mérite National” ontving om zijn muzikale grootsheid in Mali te erkennen, kwam hij weer even in de schijnwerpers. Dat was ook de reden om Live uit te brengen. Het is een registratie van een concert dat hij gaf in La Villette (Parijs) op 6 juli 1998, waarna BB King dit festival afsloot.Het zal niet verbazen dat er voornamelijk nummers van zijn tweede album worden gespeeld. Sterker nog: het titelnummer, ‘Soleil De Minuit’, wordt zelfs twee keer gespeeld! Tijdens de eerste vertolking kondigt hij het nummer aan als ”Salsa Africana – Mali” en zijn de ritmes voornamelijk Afrikaans. Als het nummer als afsluiter wordt gespeeld krijgt het een Cubaans tintje, vooral als Richard Has zijn bas met zijn duim bespeelt. Ook de percussie van Dramane Diarra is wezenlijk anders; Sissoko doopt het nummer dan ook om als ‘El Sol De Medianoche’.
Hij weet al eerder het publiek te verrassen, als hij zijn versie van ‘Iri’ ten gehore brengt. Dit nummer was ooit geschreven voor de Super Biton de Ségou, een groep waar Sissoko in 1974 toetrad. De zanger van die groep, Toussaint Sainé, is ook mee op toer. Hun duet, ‘Boma Ma’, is een moderne versie van een traditioneel Malinees jagerslied, waar Tom Diakite op traditionele percussie-instrumenten losgaat.
De kracht van de band zit ‘m in de verschillende gitaren, die als het ware over elkaar heen worden gespeeld. De combinatie van Lassana Diabate en Iblouse Kouyaté met Sissoko is om van te smullen. Zij weten elkaar perfect te ondersteunen en het lange ‘Hommage à K’ bewijst dit ten volle. Je hoort de drie gitaren stuk voor stuk, waarbij zij het ritme uitstekend vasthouden en dit ogenschijnlijk dagenlang kunnen volhouden. Daarnaast verstaan zij ook het gezamenlijk tokkelen op zowel ‘Douga’ als ‘Manssane’. Zij weten complexe technieken eenvoudig te brengen en dat is een kunst op zich.
Soms heeft het later uitbrengen van een album zijn voordelen. Live van Mama Sissoko en band klinkt namelijk heel erg goed: elk instrument komt duidelijk en helder naar voren. Mali mag ook trots zijn op hun gitaargrootheid: hij laat hier prachtig hun cultuur horen. Het publiek was er destijds ook redelijk stil van, totdat ze op ‘Soleil De Minuit Rappel’ een herkansing krijgen om mee te dansen. Wie wordt hier nu niet blij van?
Derya Türkan - Istanbul Kemençesi Vol. IIDe titel verraadt het al: Istanbul Kemençesi Vol. II is het tweede deel van...
Coach Party - Killjoy Na enkele uitgebrachte EP’s is de tijd dan nu rijp voor debuutplaat Killjoy...