Kinski heeft een muzikale basis, waar af en toe vocalen aan toegevoegd worden. In het verleden leverde dit nog wel eens problemen op. De band wilde te gevarieerde nummers op één album kwijt. Down below it’s chaos daarentegen, heeft een goeie samenhang en komt rustiger (lees: saaier en consistenter) over dan de oudere albums. De grootste veranderingen zijn hoorbaar op het nummer ‘Plan. Steal. Drive.’, waar 5 minuten drones overgaat in een sloom headbangersnummer qua ritme, maar niet in hardheid.
Na het beluisteren van dit nummer en ‘Boy was I mad’ (wat zelf begint in een postrockthema en overgaat in rock & roll,) kunnen we concluderen dat de band behoorlijk een nieuwe weg is ingeslagen. Het geluid is geherdefinieerd tot een dromerige, relatief rustige psychedelische stonerrock opgebouwd in een stijl vergelijkbaar met Sonic Youth tijdens ‘Daydream Nation’. De harde kantjes zijn er een beetje vanaf. En dat is jammer.
Verder valt er behoorlijk wat op te merken aan dit album. Zo ontpoppen sommige nummers zich niet maximaal. Het nummer ‘Child Had to Catch a Train’ blijft bijvoorbeeld het hele nummer in hetzelfde thema hangen. Een Deep Purple orgeltje helpt het nummer wel verder, maar redt het nummer niet. Op andere momenten weet de band niet direct te boeien. Wanneer voor de twintigste keer hetzelfde akkoordenschema gespeeld wordt in ‘Punching Goodby Out Front’, begint mijn waardering voor de cd te tanen. Gelukkig hebben we de eerste nummers op de cd nog, om het boeltje enigszins te redden.
Fans van het eerste uur zullen bij het beluisteren van dit album hun wenkbrauwen optrekken en al fronsend een oude cd van de band opzetten. Nieuwe luisteraars moeten zich sterk kunnen weren tegen herhaling, of de plaat als achtergrond laten draaien. Al met al een vernieuwing, maar geen verbetering.
XBOX 360 - The DarknessFirst person shooters zijn er in alle soorten en maten en variëren van de...
Super Furry Animals - Hey Venus! Met enige regelmaat brengen de uit Wales afkomstige Super Furry Animals een...