2024-08-26
Voor de meeste bands geldt dat naarmate ze langer bestaan, hun muziek er niet beter op wordt. Het Britse And Also The Trees vormt een uitzondering op deze stelling. Met hun vijftiende album sinds de oprichting in 1979 leveren ze hun beste werk af. En ja, het recept is bekend en nauwelijks aangepast, maar het is hier tot in de perfectie uitgewerkt. De half gezongen/half gesproken teksten op nauwkeurig afgestemde gitaarlijnen, die zowel in de jaren vijftig als zeventig gecomponeerd hadden kunnen zijn, klinken hier verfijnder dan ooit.Mother Of Pearl Moon laat zich beluisteren als een lange rouwstoet, waar verhalen worden opgehaald; bekende plekken worden bezocht en plekken waar een ambacht wordt gememoreerd. Een ambacht dat ervoor zorgt dat zowel gedichten worden gesmeed, als instrumentatie wordt geklonken. Deze is spaarzaam en efficiënt. Toch verbaast het je niet als je leest dat de muziek ontstaan is na een maand lang improviseren. Simon Jones zette de structuren voor het album neer door in de donkere COVID-uren het landschap van Worchester met zijn gitaar te verlichten. Zijn broer, Simon Jones, vulde later de teksten in, waarna Paul Hill (drums, percussie), Grant Gordon (basgitaar) en vooral Colin Ozanne (klarinet, piano) de sfeer bepaalden. Het zorgt ervoor dat de gehele plaat prachtig van nummer naar nummer vloeit. Als luisteraar hoef je alleen maar mee te wiegen en te genieten. Dit is zo’n plaat waarop alles in elkaar past.
Niet alleen loopt alles als gepolijst in elkaar over, het klinkt allemaal even mooi. Of het nu gaat om het verhalende ‘The Whaler’ (“There was a great whaler/…/Wrecked on the sand/Strewn across the flooded land/Its sails wrapped around the wiry trees/Flapping there in the spring breeze”); het mysterieuze titelnummer (“The courtesans in their rooms/Preening/Dressing/ Undressing” ) of het cinematische ‘Town Square’ (“A figure passes me…/He walks like a cat/In the dark through the square/Behind the door in Fish street/I found him sitting in my chair”). Oh en vergeet ‘Valdrada’ niet, waar er verwezen wordt naar het boek Le Cittá Invisibili van Italo Calvino uit 1972. Hier zijn de onzichtbare steden een spiegeling van elkaar en tonen alleen wat je wilt zien. (“Lost Minoans/Swimming in the deep black/Turquoise sea/Sunsets and murderers…/Card mechanics/And voluptuous whores”).
Er zijn twee, totaal verschillende, nummers die opvallen. Het instrumentale ‘No Mountains, No Horizons’ breekt de sfeer waarin je bent gezogen: het is een donker en sinister muziekstuk dat begint alsof je in een wespennest bent beland. Gelukkig brengt het intieme ‘Visions Of A Stray’ je snel weer terug. De ander is het prachtige ‘This Path Through The Meadow’, waar de relatie tussen mens en natuur keer op keer terugkomt. (“Woods like towns with their sweet deceptive shade/Thorn locked and poison laced/To the outmost and human-less place”).
Liefhebbers van sombere, tijdloze liedjes, zoals Tindersticks of Nick Cave die maken, kunnen zeker genieten van Mother Of Pearl Moon. And Also The Trees hebben hun magnum opus afgeleverd, of zal het volgende album nog beter zijn? Dat kan haast niet…
A Treehouse Wait - KaleidoscopeMet een warm synthesizertapijt, langzaam culminerend in een uptempo gitaar en...
Porcelain ID - Bibi:1 Porcelain Id is de artiestennaam van de in Rwanda geboren en in België...